فائزه حسین زاده
متخصص روانشناسی
چه روش‌هایی برای درمان اختلالات روانی وجود دارد؟
بعد از تشخیص بیماری و علت‌های آن، نوبت به مداخلات درمانی می‌رسد که ممکن است درمان‌های زیست‌شناختی یا روان‌شناختی باشد
. جایگاه روان‌درمانی و دارودرمانی در اختلالات مختلف و نیز با توجه به شرایط بیمار و خواست و انتخاب او متفاوت است.
برای برخی از بیماری‌ها (مانند اختلال دوقطبی یا روان‌پریشی‌ها)، روش درمانی اصلی، تجویز داروهاست؛
با این حال روان‌درمانی‌ها در کمک به بیمار برای شناخت بهتر بیماری و روش‌های درمانش، پذیرش بهتر درمان و مصرف داروها و نیز بازگشت به عملکرد اجتماعی و خانوادگی فرد، نقش دارند.
در برخی از اختلالات هم دارو و هم روان‌درمانی، درمان اصلی محسوب می‌شوند.
مثلا برای درمان افسردگی یا وسواس می‌توان از روان‌درمانی یا دارودرمانی به‌تنهایی استفاده کرد اما حتی در این حالت‌ها هم اولویت با یکی از این روش‌هاست.
مثلا در افسردگی یا وسواس شدید، ممکن است روان‌درمانی به‌تنهایی درمان مناسبی نباشد و درمان دارویی یا ترکیب دارو و روان‌درمانی لازم باشد.
نتایج تحقیقات نشان داده‌اند در این موارد اغلب تجویز دارو و روان‌درمانی با هم، تاثیری بیش از هر یک از درمان‌های دارویی یا روان‌درمانی به‌تنهایی دارند.
مثلا ممکن است درمان ارجح برای زن بارداری که دچار وسواس خفیف یا متوسط است، روان‌درمانی به‌تنهایی باشد تا جنین در حد امکان در معرض عوارض دارویی قرار نگیرد
. می‌توان به اختلالات شخصیت هم اشاره کرد.
اختلال شخصیت، به معنای الگوهای پایدار و فراگیر تفکر، احساس و رفتار در فرد است که به شکلی غیرمنعطف و ناکارآمد طی سال‌های زندگی در او شکل می‌گیرد و به عملکرد
شغلی، اجتماعی یا خانوادگی‌اش آسیب می‌زند. روش اصلی درمان مبتلایان به اختلالات شخصیت، روان‌درمانی است،
گرچه درمان‌های دارویی هم در دوره‌هایی از بیماری و حداقل در مراحل اول درمان ممکن است برای کاهش علایم بیماری نقش مهمی داشته باشند.
به این ترتیب، باید با در نظر گرفتن تشخیص بیماری، شرایط خاص هر بیمار و ترجیح او، روش یا روش‌های درمانی مناسب را انتخاب کرد.
در واقع، طرح‌ریزی درمان با مشارکت پزشک و بیمار و با در نظر گرفتن عوامل مختلف، انجام می‌شود. فرد دچار اختلال روانی می‌تواند از روان‌پزشک خود بخواهد تا درباره روش‌های
درمانی مفید و موثر و فواید و مضرات و محدودیت‌های هر روش به او اطلاعات بدهد تا با کمک هم روش درمانی مناسب را انتخاب کنند.
بعد از تشخیص بیماری و علت‌های آن، نوبت به مداخلات درمانی می‌رسد که ممکن است درمان‌های زیست‌شناختی یا روان‌شناختی باشد
. جایگاه روان‌درمانی و دارودرمانی در اختلالات مختلف و نیز با توجه به شرایط بیمار و خواست و انتخاب او متفاوت است.
برای برخی از بیماری‌ها (مانند اختلال دوقطبی یا روان‌پریشی‌ها)، روش درمانی اصلی، تجویز داروهاست؛
با این حال روان‌درمانی‌ها در کمک به بیمار برای شناخت بهتر بیماری و روش‌های درمانش، پذیرش بهتر درمان و مصرف داروها و نیز بازگشت به عملکرد اجتماعی و خانوادگی فرد، نقش دارند.
در برخی از اختلالات هم دارو و هم روان‌درمانی، درمان اصلی محسوب می‌شوند.
مثلا برای درمان افسردگی یا وسواس می‌توان از روان‌درمانی یا دارودرمانی به‌تنهایی استفاده کرد اما حتی در این حالت‌ها هم اولویت با یکی از این روش‌هاست.
مثلا در افسردگی یا وسواس شدید، ممکن است روان‌درمانی به‌تنهایی درمان مناسبی نباشد و درمان دارویی یا ترکیب دارو و روان‌درمانی لازم باشد.
نتایج تحقیقات نشان داده‌اند در این موارد اغلب تجویز دارو و روان‌درمانی با هم، تاثیری بیش از هر یک از درمان‌های دارویی یا روان‌درمانی به‌تنهایی دارند.
مثلا ممکن است درمان ارجح برای زن بارداری که دچار وسواس خفیف یا متوسط است، روان‌درمانی به‌تنهایی باشد تا جنین در حد امکان در معرض عوارض دارویی قرار نگیرد
. می‌توان به اختلالات شخصیت هم اشاره کرد.
اختلال شخصیت، به معنای الگوهای پایدار و فراگیر تفکر، احساس و رفتار در فرد است که به شکلی غیرمنعطف و ناکارآمد طی سال‌های زندگی در او شکل می‌گیرد و به عملکرد
شغلی، اجتماعی یا خانوادگی‌اش آسیب می‌زند. روش اصلی درمان مبتلایان به اختلالات شخصیت، روان‌درمانی است،
گرچه درمان‌های دارویی هم در دوره‌هایی از بیماری و حداقل در مراحل اول درمان ممکن است برای کاهش علایم بیماری نقش مهمی داشته باشند.
به این ترتیب، باید با در نظر گرفتن تشخیص بیماری، شرایط خاص هر بیمار و ترجیح او، روش یا روش‌های درمانی مناسب را انتخاب کرد.
در واقع، طرح‌ریزی درمان با مشارکت پزشک و بیمار و با در نظر گرفتن عوامل مختلف، انجام می‌شود. فرد دچار اختلال روانی می‌تواند از روان‌پزشک خود بخواهد تا درباره روش‌های
درمانی مفید و موثر و فواید و مضرات و محدودیت‌های هر روش به او اطلاعات بدهد تا با کمک هم روش درمانی مناسب را انتخاب کنند.