در سال ١٣٠۶ شمسى (۱۹۲۷ میلادی) بنا بر قانونى جدید تمام مردان ایرانى مکلف شدند عمامه و کلاه های سنتی خود را با کلاه پهلوى عوض کنند. دو سال پس از آن در ١٣٠٨ شمسى (مارس ۱۹۲۹ میلادی) پوشیدن لباس هاى ایرانى (قبا، شال، عبا، پوستین، عمامه و غیره) براى تمام افراد مذکر ممنوع شد و جاى آن را ترکیبى از کت و شلوار و کلاه پهلوى گرفت.
شش سال بعد در ١٣۱۴ شمسى (ژوئن ١٩٣۵ میلادی) مجلس قانون دیگرى را به تصویب رسانید که کلاه شاپو را جایگزین کلاه پهلوى و کفش چرمى اروپایى را جایگزین انواع کفش هاى ایرانى کرد. تنها کسانى که از این قوانین معافیت داشتند گروهى بودند که براى نخستین بار روحانیت خوانده شدند. روحانیت شامل علما و مجتهدین، طلاب حوزه هاى علمیه، پیشنمازان مساجد، و اندک گروهى دیگر مى شد. تمامى این افراد بایستى از سوى حکومت براى پوشیدن لباس روحانیت مجوز دریافت مى کردند.
قوانین متحدالشکل کردن لباس با برکنارى رضا شاه در سال ١٣٢٠ شمسى (۱۹۴۱ میلادی) و اشغال ایران توسط متفقین ملغى شد.
قوانین متحدالشکل کردن لباس با برکنارى رضا شاه در سال ١٣٢٠ شمسى (۱۹۴۱ میلادی) و اشغال ایران توسط متفقین ملغى شد.
تصاویر اسناد از کتاب تغییر لباس در ایران (به زبان آلمانی) نوشته ی بیانکا دوس، ۲۰۰۶.
مجوز پوشیدن لباس روحانيت ۱۳۰۸ شمسی (۱۹۲۹ میلادی)
مجوز پوشیدن لباس روحانيت ۱۳۱۵ شمسی (۱۹۳۶ میلادی)
مجوز پوشیدن لباس روحانيت ۱۳۱۵ شمسی (۱۹۳۶ میلادی)
عرضحال یک تاجر عبا برای کسب اجازه ی صادر کردن عبا به خارج از کشور، ۱۳۰۸ شمسی (۱۹۲۹ میلادی)
یادداشت نخست وزیر وقت در مورد عریضه ی عبابافان و عبافروشان اصفهان به رضاشاه، ۱۳۰۹ شمسی (۱۹۳۰ میلادی)
عریضه ی عبابافان و عبافروشان اصفهان به رضاشاه، ۱۳۰۹ شمسی (۱۹۳۰ میلادی)
نمونه های آگهی های فروش کلاه در نشریات دهه ی ۱۳۱۰ شمسی (دهه ی ۱۹۳۰ میلادی)
شاگردان مدرسه ابتدایی در حال ورزش با کلاه پهلوی و گیوه
پدر و پسر با کلاه پهلوی، لباس جدید، و جوراب سنتی و گیوه، احتمالا ١٣٠۶ شمسی (۱۹۲۷ میلادی)
همان خانواده در لباس اروپایی، ١٣۱۷ شمسی (۱۹۳۸ میلادی)
منبع: شهر فرنگ