در اروپا ظاهراً رومي ها اولين قومي بودند كه در كشور خود و انگلستان از نوعي ترافيكي استفاده كردند آنها جاده ها را با سنگ هائي كه « مايليار» ناميده مي شدند مشخص مي كردند و كلمه « مايل» كه مبنائي براي محاسبه مسافات است از همان كلمه مي آيد. در واقع از ابتداي سابقه علائم نشانه هاي مشخصي در دست نيست. بسياري از علائم اوليه به هزينه و ابتكار افراد شخصي نصب شدند. اولين قانون مربوط به تابلوهاي عبور و مرور در 1773 به تصويب رسيد كه داراي شكلهاي مشخص يوده و مسئولين محلي حفظ و نگهداري جاده ها موظف شدند علائم جهت نما و راهنما را در محدوده مسئوليت خود نصب و نگهداري كنند.
اختراع و استفاده مردم از دوچرخه در اواخر قرن نوزدهم خطرهاي جديدي براي بهره گيران از معابر را مطرح ساخت و تابلوهاي تازه اي بوجود آمد. تپه ها و پيچ هاي تند مخاطره هائي را براي دوچرخه سواران اوليه ايجاد كرده بود به همين لحاظ تابلوهاي « خطر» و « احتياط» در آن نقاط استقرار يافتند. بعضي مقامهاي محلي هم به تناسب تيازها تابلوهائي را ابداع و نصب كردند كه در 1900 حدود 4000 نوع از آنها در سراسر كشور وجود داشت و چون نصب آنها تابع ضوابط نبود و شكل هاي گوناگون در رساندن يك مفهوم بكار رفته بودند كاربري خود را از دست داده بودند.
عصر موتورها با نصب پرچم هاي قرمز در 1896 شروع شد و بعضي شركتهاي خودرو سازي كار تجاري ساخت علائم اخطاري و ممانعتي براي اتومبيلها به تصويب رسيد كه تابلو هاي « تقاطع ، شيب تند و پيچ خطرناك» را بوجود آورد يعني يك مثلث وارونه كه محيط آن قرمز رنگ مي باشد و درون آن سفيد بماند به معني احتياط و يك دايره قرمز رنگ كه درون آن سفيد باشد به معني ممنوعيت است، البته ساخت و نصب علائم عبور و مرور در سي سال اول پس از تصويب قانون مذكور بر عهده سازمان هاي مسئول امور خودروها بود. در 1931 مشخص شد كه سيستم علامت گذاري همراه با توسعه خودروهاي موتوري رشد نيافته و يك كميته براي بررسي سيستم تشكيل شد.
بعنوان يك نتيجه تعدادي علامت جديد در 1933 ابداع شد و گزارش كميته مذكور اساس سيستم علائم ترافيكي قرار گرفت و تا 1960 نيز ماخذ بود.
مبناي خط كشي معابر هم آشكار نيست اما در 1843 در كتابي كه منتشر شده مي بينيم كه ذكر از ضرورت استفاده از سنگ سفيد در وسط خيابان و ضمناً چراغهاي تقاطع ها بعمل آمده ولي عملاً بعد از جنگ چهاني اول بود كه رنگ سفيد بر معابر بريتانيا ظاهر شد و در اواخر دهه 1920 بطور گسترده استفاده گرديد.
در 1926 اولين نشريه وزارت حمل و نقل درباره علائم راهنمايي و رانندگي انتشار يافت و در 1930 خط سفيد در تقاطع ها بعنوان خطي كه خودروها بايد در پشت آن بايستند برسميت شناخته و البته در پيچ ها و تقاطع ها و رفوژها هم بكار گرفته شد. در 1944 خطوط سفيد براي تفكيك مسيرهاي ترافيكي هم استفاده گرديد. در 1957 خطوط سفيد دوبله بعنوان كنترل كننده محل هاي مجاز سبقت بكار رفت و چون موفق بود در 1959 مقررات تكميلي هم تصويب شد. در 1934 چشم گربه اي ها كه منعكس كننده نور بودند استفاده شدند و در حال حاضر بيش از هفت ميليون چشم گربه اي در جاده هاي بريتانيا نصب شده.
بعد از جنگ جهاني دوم مباحثاتي در سازمان ملل انجام گرفت كه علائم ترافيكي بصورت بين المللي در آينده و بيشتر كشورهاي اروپايي آنها را تاييد و استفاده كردند اما در بريتانيا نسبت به پذيرش آن عدم تمايل وجود داشت چون سيستم خودشان كاملتر بود. البته يك احتمال ديگر اين بود كه يك سيستم جهاني بجاي سيستم اروپائي بوجود آيد. بدنبال انتقادهايي كه از سيستم قديمي علائم ترافيكي مصوب 1933 بعمل ميامد كميته ديگري در 1961 تشكيل شد كه كليه علائم را مورد بررسي مجدد قرار داد. كميته به اين نتيجه رسيد كه بريتانيا بايد اساس سيستم علائم در استان ولزبتوان از حروف و اصطلاحات زيان ولزي نيز همطراز انگليسي استفاده كرد و البته يك كميته تحت نظر آقاي دكتر بوون دوزبانه كردن علائم را بررسي مي كند. نوع حروف و اختصارات در اين كميته تهيه و به تصويب مجلس مي رسد.
بايد متذكر شد كه پس از ساخت علائم الكترونيكي و كاربري آنها در ترافيك كدهاي جديدي بوجود آمد مثلاً چراغ زرد چشمك زن به معني احتياط كامل و قرمز چشمك زن به معني ايست كامل است. ديگر اينكه خطوط هم داراي شكلهاي متنوع شدند كه در اروپا مقررات خاصي دارد و البته در ايران استفاده نمي شود.