اشعار بهاری

[baroon]

درخت غچه برآورد و بلبلان مستند​

جهان جوان شد و ياران به عيش بنشستند​

حريف مجلس ما خود هميشه دل مي برد​

علي الخصوص كه پيرايه اي بر او بستند​

بساط سبزه لگدكوب شد به پاي نشاط​

ز بس كه عامي و عارف به رقص برجستند​

يكي درخت گل اندر سراي خانه ماست​

كه سروهاي چمن پيش قامتش پستند​

به سرو گفت كسي، ميوه اي نمي آري​

جواب داد كه آزادگان، تهي دستند​

سعدی




​

 

[baroon]

بهار آمد بهار آمد سلام آورد مستان را
از آن پیغامبر خوبان پیام آورد مستان را
زبان سوسن از ساقی کرامتهای مستان گفت
شنید آن سرو از سوسن قیام آورد مستان را
ز اول باغ در مجلس نثار آورد آنگه نقل
چو دید از لاله کوهی که جام آورد مستان را
ز گریه ابر نیسانی دم سرد زمستانی
چه حیلت کرد کز پرده به دام آورد مستان را
سقاهم ربهم خوردند و نام و ننگ گم کردند
چو آمد نامه ساقی چه نام آورد مستان را
درون مجمر دلها سپند و عود میسوزد
که سرمای فراق او زکام آورد مستان را
درآ در گلشن باقی برآ بر بام کان ساقی
ز پنهان خانه غیبی پیام آورد مستان را
چو خوبان حله پوشیدند درآ در باغ و پس بنگر
که ساقی هر چه درباید تمام آورد مستان را
که جانها را بهار آورد و ما را روی یار آورد
ببین کز جمله دولتها کدام آورد مستان را
ز شمس الدین تبریزی به ناگه ساقی دولت
به جام خاص سلطانی مدام آورد مستان را​

مولانا​

 

[baroon]

چو رفت از جان نامور شهریار
پسر شد بجای پدر تاجدار
گرانمایه جمشید فرزند اوی
كمر بسته و دل پر از پند اوی
برآمد بر آن تخت فرخ پدر
به رسم كیان بر سرش تاج زر
كمر بسته با فرّ شاهنشهی
جهان سر بسر گشته او را رهی
جهان انجمن شد بر تخت او
از آن بر شده فرّه بخت او
به جمشید بر، گوهر افشاندند
مر آن روز را روز نو خواندند
سر سال نو، هرمز فرودین
بر‌آسوده از رنج ، تن ، دل زكین
به نوروز نو ، شاه گیتی فروز
بر آن تخت بنشست فیروز روز
بزرگان به شادی بیاراستند
می و رود و رامشگران خواستند
چنین جشن فرخ از آن روزگار
بمانده از آن خسروان یادگار​

فردوسی​

 

[baroon]

امروز روز شادی و امسال سال گل
نیکوست حال ما که نکو باد حال گل
گل را مدد رسید ز گلزار روی دوست
تا چشم ما نبیند دیگر زوال گل
مستست چشم نرگس و خندان دهان باغ
از کر و فر و رونق و لطف و کمال گل
سوسن زبان گشاده و گفته به گوش سرو
اسرار عشق بلبل و حسن خصال گل
جامه دران رسید گل از بهر داد ما
زان می دریم جامه به بوی وصال گل
گل آن جهانیست نگنجد در این جهان
در عالم خیال چه گنجد خیال گل
گل کیست فاصدی است ز بستان عقل و جان
گل چیست رقعه ایست زجاه و جمال گل
گیریم دامن گل و همراه گل شویم
رقصان همی رویم به اصل و نهال گل
اصل و نهان گل عرق لطف مصطفاست
زان صدر بدر گردد آن جا هلال گل
زنده کنند و باز پروبال نو دهند
هرچند برکنید شما پروبال گل
مانند چار مرغ خلیل از پی فنا
در دعوت بهار ببین امتثال گل
خاموش باش و لب مگشا خواجه غنچه وار
می خند زیر لب تو به زیر ظلال گل​

مولانا​

 

[baroon]

پیش صبا نثار کنم جان شکوفه‌وار
کو عقد عنبرین شکوفه کن نثار
ای مرد با شکوفه چه سازم طریق انس
این بس مرا که دیده‌ی من شد شکوفه یار
جانم شکوفه‌وار شکافان شد از هوس
چون حجله‌ی شکوفه برانداخت نوبهار
شاخ شکوفه وار امیدم شکسته شد
چون از شکوفه قبه‌ی نو بست شاخسار
هرشب که پرشکوفه شود روی آسمان
در چشم من شکوفه‌وش آید خیال یار
کو آن شکوفه‌ی طرب و میوه‌ی دلم
اکنون که پرطلسم شکوفه است میوه دار
چون زان شکوفه عارض امید بهی نبود
امید من بمرد به طفلی شکوفه‌وار
هست ازشکوفه نغزتر و شوخ‌دیده‌تر
خاقانی از شکوفه امید بهی مدار

خاقانی
​

 

[baroon]

هنگام بهار است و جهان چون بت فرخار
خیز ای بت فرخار، بیار آن گل بی‌خار
در سایه‌ی گل باید خوردن می چون گل
تا بلبل قوّالت برخوانند اشعار
تا ابر کند می را با باران ممزوج
تا باد به می درفکند مشک به خروار
آن قطره‌ی باران بین از ابر چکیده
گشته سر هر برگ از آن قطره گهربار
آن قطره‌ی باران که فرو بارد شبگیر
بر طرف چمن بر دو رخ سرخ گل نار
وان قطره‌ی باران که چکد از بر لاله
گردد طرف لاله از آن باران بنگار
پنداری تبخاله‌ی خردک بدمیده است
بر گرد عقیق دو لب دلبر عیار
وان قطره‌ی باران که برافتد به گل سرخ
چون اشک عروسی است برافتاده به رخسار​

منوچهری


​

 

[Maryam]

نوروزتان پیروز

می رسد اینک بهار از راه دور
از دیار کوروش و جمشید و کی
از ازلها از همیشه تا ابد
می رسد همراه چنگ و عود و نی


می رسد هنگام تحویل زمین
می رسد نوروز جاویدان ما
می رسد اینک بهار و عید نو
یادگار کهنه ی ایران ما​

 

[baroon]

در باغچه‌ام گل‌های رنگ‌به‌رنگ
با عطرهای دلپذیر
كه حس خوشبختی به من می‌دهند
رُز زیرك
میخك مجلل
بنفشه فروتن
و یاسمن لطیف
گل‌های زیبا
و هزار پروانه
جشن گرفته‌اند امروز
باغچۀ زیبای من ​

اسپرانزا مارتینس

​

 

[baroon]

صبا به تهنيت پير مي فروش آمد

كه موسم طرب و عيش و ناز و نوش آمد


هوا مسيح نفس گشت و باد نافه گشاي

درخت سبز شد و مرغ در خروش آمد


تنور لاله چنان بر فروخت باد بهار


كه غنچه غرق عرق گشت و گل بجوش آمد


به گوش هوش نيوش از من و به عشرت كوش

كه اين سخن سحر از هاتفم به گوش آمد


زفكر تفرقه باز آن تاشوي مجموع

به حكم آنكه جو شد اهرمن، سروش آمد


ز مرغ صبح ندانم كه سوسن آزاد

چه گوش كرد كه باده زبان خموش آمد


چه جاي صحبت نامحرم است مجلس انس

سر پياله بپوشان كه خرقه پوش آمد


زخانقاه به ميخانه مي رود حافظ

مگر زمستي زهد ريا به هوش امد



حافظ​

 

[baroon]

امروز روز شادي و امسال سال گل

نيكوست حال ما كه نكو باد حال گل


گل را مدد رسيد زگلزار روي دوست

تا چشم ما نبيند ديگر زوال گل


مست است چشم نرگس و خندان دهان باغ

از كرّ و فرّ و رونق لطف و كمال گل


سوسن زبان گشوده و گفته به گوش سرو

اسرار عشق بلبل و حسن خصال گل


جامه دران رسيد گل از بهر داد ما

زان مي دريم جامه به بوي وصال گل


گل آن جهاني است نگنجد درين جهان

در عالم خيال چه گنجد خيال گل


گل كيست؟ قاصديست ز بستان عقل و جان

گل چيست؟ رقعه ايست ز جاه و جمال گل


گيريم دامن گل و همراه گل شويم

رقصان همي رويم به اصل و نهان گل


اصل و نهال گل، عرق لطف مصطفاست

زان صدر، بدر گردد آنجا هلال گل


زنده كنند و باز پر و بال نو دهند

هر چند بر كنيد شما پر و بال گل


مانند چار مرغ خليل از پي وفا

در دعوت بهار ببين امتثال گل


خاموش باش و لب مگشا خواجه غنچه وار

مي خند زير لب تو به زير ظلال گل



مولانا​

 

[baroon]

از دل پرخون بلبل كي خبر دارد بهار

هر طرف چون لاله صد خونين جگر دارد بهار


از قماش پيرهن، غافل ز يوسف گشته اند

شكوه ها از مردم كوته نظر دارد بهار


خواب آسايش كجا آيد به چشم سيمتن

همچو بوي گل، عزيزي در سفر دارد بهار


از براي موشگافان در رگ هر سنبلي

معني پيچيده چون موي كمر دارد بهار


هر زبان سبزه او ترجمان ديگري است

از خمير خاكيان، يكسر خبر دارد بهار


ناله بلبل كجا از خواب بيدارش كند

بالش نرمي كه از گل، زير سر دارد بهار


بسكه مي نالد ز شوق عالم بالا به خود

خاك را نزديك شد از جاي بر دارد بهار



صائب تبريزي​

 

[baroon]

منتظران بهار، بوي شكفتن رسيد

مژه به گلها بريد، يار به گلشن رسيد


لمعه مهر ازل، بر در و ديوار تافت

جام تجلي به دست، نور ز ايمن رسيد


تامه و پيغام را رسم تكلف نماند

فكر عبارت كراست معني روشن رسيد


زين چمنستان كنون، بستن مژگان خطاست

آينه صيقل زنيد ديده به ديدن رسيد


بيدل از اسرار عشق، هيچ كس آگاه نيست

گاه گذشتن گذشت، وقت رسيدن رسيد



بيدل دهلوي​

 

[baroon]

بوی عیدی بوی توت بوی کاغذرنگی
بوی تند ماهی‌ دودی وسط سفره‌ ی نو
بوی یاس جانماز ترمه‌ی مادربزرگبا اینا زمستونو سر می‌کنم
با اینا خستگی‌مو در می‌کنم

شادی شکستن قلک پول
وحشت کم شدن سکه‌ ی عیدی از شمردن زیاد
بوی اسکناس تا نخورده‌ ی لای کتاببا اینا زمستونو سر می‌کنم
با اینا خستگی مو در می‌کنم

فکر قاشق زدن یه دختر چادرسیا
شوق یک خیز بلند از روی بته‌های نور
برق کفش جفت‌ شده تو گنجه‌هابا اینا زمستونو سر می‌کنم
با اینا خستگی‌مو در می‌کنم

عشق یک ستاره ساختن با دلک
ترس ناتموم گذاشتن جریمه‌های عید مدرسه
بوی گل محمدی که خشک شده لای کتاببا اینا زمستونو سر می‌کنم
با اینا خستگی‌مو در می‌کنم

بوی باغچه بوی حوض عطر خوب نذری
شب جمعه پی فانوس توی کوچه گم شدن
توی جوی لاجوردی هوس یه آب‌ تنیبا اینا زمستونو سر می‌کنم
با اینا خستگی‌مو در می‌کنم



​

 

[baroon]

عاشقا خیز، كامد بهاران
شكوه‌ها را بنه، خیز و بنگر

كه چگونه زمستان سر آمد
جنگل و كوه در رستخیز است

چشمه ی كوچك از كوه جوشید
گل به صحرا در آمد چو آتش

بر سر ژاله ی صبحگاهی
ژاله‌ها دانه دانه درخشند

همچو الماس و در آب ماهی
بر سر موج ها زد معلق​

 

[baroon]

مژده ای دل که دگرباره بهار آمده است
خوش خرامیده و با حسن و وقار آمده است

به تو ای باد صبا می دهمت پیغامی
این پیامی است که از دوست به یار آمده است

شاد باشید در این عید و در این سال جدید
آرزویی است که از دوست به یار آمده است​

 

[baroon]

همین دیدگان اشک آلود
از همین روزن گشوده به دود
به پرستو، به گل، به سبزه درود
به شکوفه، به صبحدم، به نسیم
به بهاری که میرسد از راه
چند روز دگر به ساز و سرود
ما که دل هایمان زمستان است
ما که خورشیدمان نمی خندد
ما که باغ و بهارمان پژمرد
ما که پای امیدمان فرسود
ما که در پیش چشم مان رقصید
این همه دود زیر چرخ کبود
سر راه شکوفه های بهار
گریه سر می دهیم با دل شاد
گریه شوق با تمام وجود


فریدون مشیری​

 

[baroon]

عيد آمد و ما خانه ي خود را نتكانديم
گردي نسترديم و غباري نستانديم
ديديم كه در كسوت بخت آمده نوروز
از بيدلي آن را زدر خانه برانديم
هر جا گذري غلغله ي شادي و شور است
ما آتش اندوه به آبي ننشانديم
آفاق پر از پيك و پيام است، ولي ما
پيكي ندوانديم و پيامي نرسانديم
احباب كهن را نه يكي نامه بداديم
و اصحاب جوان را نه يكي بوسه ستانديم
من دانم و غمگين دلت، اي خسته كبوتر
سالي سپري گشت و ترا ما نپرانديم
صد قافله رفتند و به مقصود رسيدند
ما اين خرك لنگ زجويي نجهانديم
ماننده افسونزدگان، ره به حقيقت
بستيم و جز افسانه ي بيهوده نخوانديم
از نه خم گردون بگذشتند حريفان
مسكين من و دل در خم يك زاويه مانديم
طوفان بتكاند مگر "اميد" كه صد بار
عيد آمد و ما خانه خود را نتكانديم


مهدی اخوان ثالث​

 

[fatemeh]

عـواطفی که به خونم بـهـار جاری کرد​

نـگاهِ سـردِ مـرا گــرمِ اشکـبـاری کرد

درختِ تشنه ی بی برگ وبار شعرِِ مرا
به آبِ چـشمـه ی چـشمانـم آبیاری کرد

گلـوی من که لبالب شد از نسیمِ بـهـار
دلم به یـادِ تـو افتاد عـذر و زاری کرد

یکی دوساعـتِ دیگر قـریـب مُرده بُدم
غـزل بـه دادِ دلِ من رسـیـد یـاری کرد

غـزل به روی لـبم مثلِ مـوجِ لالـه دمید
درخــتِ مـهر ِ مرا مهـد اسـتـواری کرد

قلم گرفت و یکایک ردیف کرده و زود
غمم به روی غمم ریخت،سرشماری کرد

و مشتِ خاکِ سیه زد به چشمِ غم هایم
به رویِ زخمِ دلم رقصِ نوبهاری کرد

وجـودِ یـخـزده ی سـردِ سردِ سـردِ مرا
به پایِ عـشق پذیرای جان نثاری کرد

الـهـه ی شبِ نــوروز تا سپـیـده دمـان
بـرای بـودنِ مـن با تــو پافشاری کرد
***
هی! عاقبت سرِ سبزم به باد خواهد داد
زبانِ سرخِ که از دوست خواستگاری کرد



‎Rahela Yar‎

​

 

[fatemeh]

بوی جان می آید اینک از نفس های بهار
دستهای پر گل اند این شاخه ها
بهر نثار
با پیام دلکش
نوروزتان پیروز باد
با سرود تازه
هر روزتان نوروز باد
شهر سرشار است از لبخند
از گل
از امید
تا جهان باقی ست
این آئین جهان افروز باد​

 

[baroon]

ای بهار
ای بهار
ای بهار
ای بهار
تو پرنده ات رها
بنفشه ات به بار
می وزی پر از ترانه
می رسی پر از نگار
هرکجا رهگذار توست
شاخه های ارغوان شکوفه ریز
خوشه اقاقیا ستاره بار
بیدمشک زرفشان
لشکر تو را طلایه دار
بوی نرگسی که می کنی نثار
برگ تازه ای که می دهی به شاخسار
چهره تو در فضای کوچه باغ
شعر دلنشین روزگار
آفرین ِ آفریدگار
ای طلوع تو
در میان جنگل برهنه
چون طلوع سرخ عشق
چون طلوع سرخ عشق
پشت شاخه ی کبود انتظار
ای بهار
ای همیشه خاطرت عزیز
عاقبت کجا ؟
کدام دل ؟
کدام دست ؟
آشتی دهد من و تو را؟
تو به هر کرانه گرم رستخیز
من خزان جاودانه پشت میز
یک جهان ترانه ام شکسته در گلو
شعر بی جوانه ام نشسته روبرو
پشت این دریچه های بسته
می زنم هوار
ای بهار
ای بهار
ای بهار