فلاويوس كلاديوس ژوويانوس (ژوويان) 17 فوريه سال 364 ميلادي در راه بازگشت به ايتاليا، در جنوب غربي تركيه امروز «گاز زغالی شد» و درگذشت. ژوويانوس 26 ژوئن سال 363 پس از مرگ ژوليان كه در جنگ با شاپور دوم ـ شاه وقت ايران مجروح و براثر شدت جراحت وارده درگذشته بود به سمت امپراتور انتخاب شده بود. در باره علت مرگ ژوویان؛ روايات، متعدد است. بعضي مورخان نوشته اند كه چون به شاپور دوم شاه ساسانی ايران امتياز فراوان داده بود در اثنای خواب، زغال نيمسوز به خوابگاهش برده و او را با گاز زغال مسموم كرده بودند. مورخان ديگر مرگ او را براثر گاز زغال، ولي به سبب بي مبالاتي (نه توطئه) نوشته اند. چند نفري هم نوشته اند كه با گاز زغال خودكشي كرده بود. ژوويان در مسير قسطنطنيه عازم بازگشت به ايتاليا بود كه درگذشت و 9 روز بعد، 26 فوريه والنتينيان (والنتینیانوس) 43 ساله به امپراتوري روم انتخاب شد. والنتینیان یک ژنرال رومی بود که در کنار ژولیان و ژوویان با ارتش ایران جنگیده بود. بسياري از مقامات رومي و پاره اي از افسران ارتش اين كشور از امتيازاتي كه ژوويان به ايران داده بود و ايران را به صورت ابرقدرت برتر در جهان در آورده بود راضي نبودند. ژوويان پذيرفته بود كه از همه اراضي مورد ادعاي ايران در شرق مديترانه خارج شود و در امور ارمنستان مطلقا مداخله نكند و به ايران غرامت مالي بدهد و هرسال نيز مبلغي به ايران بپردازد تا مانع عبور اقوام با تمدن عقب مانده از كوههاي قفقاز شمالی و ورود به قلمرو روم شود.
ژوویان يكي از افسران ارتش در حال عقب نشيني روم از برابر ايرانيان بود. وی كه قبلا به مسیحیت گراییده بود با حمايت افسران مسيحي به سمت امپراتور انتخاب شده بود و بي درنگ به شاپور دوم پيشنهاد ترك مخاصمه داده و شرایط شاپور دوم (ذوالاكتاف) را كه به او ديكته شده بود نوشته و امضاء كرده بود تا بتواند بقيه لشكريان رومی را از كشته شدن و يا اسارت نجات دهد. ايرانيان نظاميان اسير را به كار اجباري در امور عمران کشور مي گماردند و بر خلاف ساير ملل آنان را به صورت برده نمي فروختند و در نيمه دوم عمر پس از اين كه مطمئن مي شدند كه دیگر قادر به جنگيدن نخواهند بود آزاد مي كردند.
منبع:یاد یار
ژوویان يكي از افسران ارتش در حال عقب نشيني روم از برابر ايرانيان بود. وی كه قبلا به مسیحیت گراییده بود با حمايت افسران مسيحي به سمت امپراتور انتخاب شده بود و بي درنگ به شاپور دوم پيشنهاد ترك مخاصمه داده و شرایط شاپور دوم (ذوالاكتاف) را كه به او ديكته شده بود نوشته و امضاء كرده بود تا بتواند بقيه لشكريان رومی را از كشته شدن و يا اسارت نجات دهد. ايرانيان نظاميان اسير را به كار اجباري در امور عمران کشور مي گماردند و بر خلاف ساير ملل آنان را به صورت برده نمي فروختند و در نيمه دوم عمر پس از اين كه مطمئن مي شدند كه دیگر قادر به جنگيدن نخواهند بود آزاد مي كردند.
منبع:یاد یار