زن عاقل خود را دیوانه نکنید!(1)

[یاسی جون]

راه حل:

01 نبردهايتان را با دقت انتخاب کنيد.در هر رابطه موقعيتها و زمان هايي وجود دارند که بايد حدود و ثغوري را براي خود
تعريف کنيد. پايتان را زمين بکوبيد و مثلاً «نه» بگوييد (اما نه در تمامي اوقات)به جاي آن که به طور مستمر و مداوم در برابر تمامي درخواست ها و نيازهاي نامزد/همسرتان از خود واکنش افراطي نشان دهيد، مواقع و موقعيت هايي را انتخاب کنيد که اين نوع رفتار در آنها مناسب و منطقي باشد. ببينيد کدام يک از مسائل و موضوعات براي شما مهمترند:وقت گذراني با دوستانتان، تماشاي تلويزيون، وقت آزاد در تنهايي بي آن که مزاحم تان شوند، عدم اجبار در برنامه ريزي براي تعطيلات آخر هفته و... و سپس بياموزيد که براي آنها با نامزد/همسرتان مذاکره کنيد. نه اينکه به طور اتوماتيک در برابر حتي ساده ترين خواسته هاي او شورش کنيد. در غير اين صورت رابطه يا ازدواج شما به ميدان نبردي بدل مي شود که مسلماً هر دو در آن مجروح و زخمي خواهيد شد.
02 هرگاه در خود احساس سرکشي، طغيان و شورش مي کنيد، به خود يادآوري کنيد که نيت نامزد/همسرتان اين نيست که شما را کنترل کند و از شما يک پسربچه ي کوچک، مطيع و فرمانبردار بسازد، بلکه تلاش مي کند با شما ارتباط برقرار سازد، مرتبط شود، افکار و احساساتش را بيان کند، نزديکي و صميميت بيشتري ايجاد کند و تفاهم، هارموني و هماهنگي بيشتري در زندگي تان بيافريند.
03 بر روي مسائل و موضوعات حل و فصل نشده اي که با مادرتان داريد کار کنيد. آه، مي دانم که اين کار خيلي جالب و لذت بخش به نظر نمي رسد. اما چنانچه فکر مي کنيد که مسائل
ناتمام و احساسات حل و فصل نشده اي را با مادرتان داريد، ممکن است آنها را بر روي نامزد/همسر خود فرافکني کنيد.سعي کنيد خود را از شرطي شدن هاي گذشته آزاد سازيد.مي توانيد براي چند جلسه به يک مشاور يا روانکاو مراجعه کنيد.به گروه درماني هاي مردانه بپيونديد، با ديگر اعضاي خانواده صحبت کنيد.از هر چيز ديگري که بتواند به شما کمک کند از عکس العمل هاي خود چه درسطح دروني و چه در سطح بيروني آگاه شويد و آنها را تعديل سازيد، استفاده کنيد

 

[یاسی جون]

-هرگز به او آسايش خاطر و آرامش خيال ندهيد.
به شما مي گوييم از اين که اخيراً از ما راضي نبوده ايد و نسبت به ما بي محبت و نامهربان شده ايد و از ما کناره گيري مي کنيد،نگران هستيم.اما شما مي گوييد که خيالاتي شده ايم و اين که بهتر است آرام بگيريم.شب به هنگام خواب به شما مي گوييم که نگران سخنراني بزرگي هستيم که فردا بايد در محل کار خود بکنيم و از شما مي خواهيم که پيش از خواب کمي ما را در آغوش بگيريد، اما شما معذب مي شويد و مي گوييد که وقت نداريد و بايد به برخي از E-mailهاي خود پاسخ دهيد و ما را در اتاق خواب تنها مي گذاريد.
واقعه اي تلخ از گذشته را به ياد مي آوريم و احساساتي مي شويم و گريه مي کنيم. اما شما همان جا مي نشينيد، ما را نگاه مي کنيد و هيچ کاري نمي کنيد يا چيزي نمي گوييد تا ما را آرام کند.
چنانچه از زن ها بپرسيد که در مواقع نگراني و اضطراب چه کسي بهتر مي تواند به آنها آرامش و احساس امنيت دهد، معمولاً پاسخ خواهند داد:دوست شان و نامزد/همسرشان را به اين عنوان معرفي نخواهند کرد.
مردان عزيز: متأسفانه اين موضوع حقيقت دارد که زن ها در اين زمينه مهارت بيشتري از مردها دارند.هرگاه ما زن ها ناراحت يا نگران هستيم، دوست داريم که به گفته هايمان گوش داده شود، در آغوش مان بگيرند، آراممان کنند و به ما اطمينان دهند که همه چيز خوب و رو به راه خواهد شد. اما مردها به جاي اينها اغلب ما را نصيحت مي کنند و راه حل و دستورالعمل ارائه مي دهند. يا اين که پس مي نشينند يا به ما پشت مي کنند و تنهايمان مي گذارند يا بدتر از همه اين که به ما انگ حماقت مي زنند که چرا اصلاً ناراحت شده ايم!
هرگاه ما زن ها ترسيده باشيم يا احساس ناامني کنيم، به طرزي غريزي تقاضاي کمک مي کنيم و اميدواريم که آرامشي بيابيم تا در سايه ي آن نگراني هايمان تسکين بيابد.بنابراين چنانچه به جاي تسلي و آرامش، با سردي، بي تفاوتي يا سرزنش و انتقاد رو به رو شويم، سطح نگراني و ناامني ما افزايش مي يابد و احساسات مان از آنچه بود نيز بدتر خواهد شد.بدين معنا که اگر در ابتدا کمي ناراحت بوديم، اين بار به راستي ناراحت و عصباني مي شويم. نه براي آنچه از ابتدا ما را ناراحت کرده بود، بلکه به جهت واکنش شما!

 

[یاسی جون]

متأسفانه اين الگو در بسياري از روابط صميمي رواج دارد. دقيقاً در همان لحظه که زن به آسايش خاطر و آرامش خيال از جانب مرد زندگي اش نياز دارد، نامزد/همسرش که به طور معمولي مردي مهربان و با احساس است به يک باره يخ مي زند و نقطه ي مقابل آنچه از او خواسته شده بود، از سر مي زند بدين معنا که چنانچه از او خواسته شده بود تا نزديکتر شود، از او دور مي شود، چنانچه از او خواسته شده بود تا حرفهاي اميدوار کننده بزند، ساکت مي شود. چنانچه از او خواسته شده بود بگويد همه چيز درست خواهد شد، ناراحتي و معذب شدن واضح و عيان او برعکس اين پيام را به زن مي دهد که همه چيز همين الآن هم خرابتر شده است.
چرا مردها به سختي مي توانند به زن ها آرامش خيال و آسودگي خاطر بدهند. چند دليل در اين رابطه وجود دارد:
01 مردها احساس اجبار و الزام مي کنند که مشکل را حل کنند و هنگامي که نمي توانند ناراحت و سرخورده مي شوند و احساس شکست مي کنند.
آيا تا به حال از خود پرسيده ايد که چرا مرد زندگي تان به هنگام نگراني شما از مسئله يا مشکلي بازپرس و تحليل گر مي شود، سؤالات بسياري از شما مي پرسد، راه حلها و توصيه هاي بسياري ارائه مي دهد و حتي هنگامي که احساس مي کند به تلاشهاي او پاسخ مثبت نمي دهيد، از دست شما عصباني مي شود؟ اين به آن دليل است که مردها راه حل مدار هستند.آنها طوري بار آمده اند که احساس مسئوليت مي کنند که کارها را درست کنند و براي مشکلات راه حل بيابند

 

[یاسی جون]

آنچه زن ها دوست دارند مردها بدانند:

بيشتر مردها اغلب درخواست زن مبني بر تسلي خاطر و آرامش خيال را با اجبار براي حل و فصل مشکلات اشتباه مي گيرند.
بنابراين هرگاه ناراحت باشيد نامزد/همسرتان احساس مي کند بايد راه حلي پيدا کند.لذا فکر و ذهن او به حالت «راه حل يابي»تغيير وضعيت مي دهد. البته هنگامي که ما زن ها ترسيده ايم يا احساس ناامني مي کنيم، اين دل و جان مرد زندگيمان است که به آن نياز داريم،نه عقل و فکر او. آنچه حالمان را خوب مي کند و احساس بهتري به ما مي دهد، ممکن است منطقي به نظر نرسد، اما به هرحال مؤثر است:در آغوش گرفته شدن، بوسه و شنيدن اينکه: «عزيزم، درک مي کنم چه مي گويي، متأسفم که چنين احساسات بدي را تجربه مي کني.»يا:«الآن چه خواسته اي از من داري؟» مردان عزيز: مي دانم ممکن است به راحتي باور نکنيد.احتمالاً خواهيد پرسيد: «منظورتان اين است که چنانچه فقط او را در آغوش بگيرم و حرف هاي آرامش بخش بزنم، عملاً احساسات او بهتر خواهند شد، حتي هنگامي که مشکل او را حل نکرده باشم!؟»پاسخ اين است که:«بله» شايد مفيد باشد، از خود بپرسيد. چنانچه دختر کوچک شش ساله تان ترسيده باشد، چگونه او را آرام مي کرديد؟ آيا غير از اين است که او را در بغل مي گرفتيد؟ نوازش مي داديد و به او عشق مي ورزيديد؟ عشق شما به سراسر وجود او رخنه مي کرد و چنان احساس آرامشي مي کرد که نظير آن از هيچ واژه يا عبارتي ساخته نبود.خب، درست به طرز مشابهي در يک يک تمامي زن هاـ حتي قويترين، مستقل ترين و به ظاهر آسيب ناپذيرترين ماـ نيز دختر بچه هاي کوچکي وجود دارد که گاهي اوقات مي ترسند. چه بدانيم چه ندانيم آنچه به راستي در اين لحظات احتياج داريم همان چيزي است که تمامي دختربچه ها به آن نياز دارند. بازواني قوي و امن که ما را در آغوش بگيرند و به ما احساس امنيت بدهند به ما بگويند که تنها نيستيم.

 

[یاسی جون]

مردان عزيز:گاهي اوقات هنگامي که در حل مشکلات يا برطرف کردن درد و رنج زني که به او عشق مي ورزيد احساس ضعف و ناتواني مي کنيد و عصباني مي شويد، از بيرون چنين ديده مي شود که اين عصبانيت ظاهراً متوجه نامزد/همسرتان مي باشد.اين عکس العمل شما ما زن ها را به راستي گيج و سردرگم مي کند. از خود مي پرسم: «اين من هستم که ناراحت هستم.پس چرا او از دست من عصباني مي شود؟» البته اين ما نيستيم که شما ازدستش عصباني هستيد، شما از خودتان عصباني هستيد که چرا نتوانسته ايد از او حمايت کنيد يا چرا در نجات او شکست خورده ايد.اگر از آنچه در درون تان مي گذرد آگاهي نداشته باشيد، اين امکان وجود دارد که عصباني تان به بيرون «چکه» کند و شما را تحريک پذير، سرزنش گر، انتقاد کننده کند. اين اتفاق بدترين احساسات را در ما زنده مي کند. يعني احساس مي کنيم کسي که در وقت تنگي و آسيب پذيري خود به او رو کرده و پناه برده بوديم به ما پشت کرده و ما را تنها گذاشته است.
2-مردها به طرزي ناخودآگاه احساس گناه مي کنند که مسئول درد و رنج نامزد/همسرشان هستند.لذا از دست او عصباني مي شوند.
سالها طول کشيد تا من اين ديناميسم را درک کنم، اما به مجرد آن که نسبت به آن آگاهي يافتم، توانستم علت و دليل واکنش مردها را دريابم.براي نمونه زني به شوهرش مي گويد که يکي از رفتارهاي شوهرش او را ناراحت کرده است يا به دلايل ديگري که ممکن است ربطي هم به او نداشته باشد، ناراحت است و به اندکي آسايش خاطر از جانب او نيازمند است.اما مرد به جاي دلگرمي دادن به او يا معذرت خواستن از او عملاً از دست همسرش عصباني شده است و او را متهم مي کند که زيادي احساساتي، محتاج، نق نقو يا... است. در اينجا چه اتفاقي مي افتد؟ احتمالاً مرد در اينحا احساس گناه مي کند که همسرش را ناراحت کرده است يا احساس حقارت مي کند که همسرش رفتاري از او را به رخش کشيده است که خودش نيز نسبت به آن کوچکترين آگاهي اي نداشته است و به جاي آن که به خود اعتراف کند که از دست خودش ناراحت است همسرش سرزنش مي کند که چرا چنين احساسي به او داده است

 

[یاسی جون]

مردان عزيز:هنگامي که به شما مي گوييم از چيزي ترسيده يا ناراحت هستيم و شما عصباني مي شويد، وضعيت را ازآنچه هست بيست برابر بدتر مي کنيد.حقيقت آن است که در اين مواقع ما نمي خواهيم شما را سرزنش کنيم يا از شما انتقادکنيم.بلکه تنها مي خواهيم احساس امنيت و محبوب بودن بکنيم. به همين دليل به کمک و آسايش خاطر از جانب شما احتياج داريم.
آنچه زن ها دوست دارند مردها بدانند:

مردها اغلب درخواست زن ها مبتني بر آسايش خاطر، احساس امنيت و عشق را با سرزنش و انتقاد اشتباه مي گيرند

 

[یاسی جون]

کداميک از رفتار مردها زن ها را ديوانه مي سازد.

*هنگامي که نگران يا ناراحت هستيم براي ما سخنراني مي کنيد يا ما را پند و اندرز مي دهيد.در حاليکه تنها چيزي که در اين اوقات بدان نياز داريم درک و محبت است.
*هنگامي که از شما مي خواهيم ما را آرام کنيد و به ما آسايش خاطر بدهيد، خلاف آن را انجام مي دهيد و بدتر آن که ازما دور مي شويد.
*ناراحتي ما را عکس العمل افراطي تلقي مي کنيد و نياز ما را به حمايت ناديده مي گيريد.
*از ما به اين جهت که ناراحت هستيم.ناراحت و عصباني مي شويد و بدين ترتيب ما را ناراحت تر و چه بسا عصباني مي کنيد.
*ما را سرزنش مي کنيد و برچسب زياده از حد ضعيف يا محتاج و وابسته بودن به ما مي زنيد، تنها به اين دليل که از شما تقاضاي آسايش خاطر کرده بوديم.
*احساسات ما را بي اهميت تلقي مي کنيد و آنها را جدي نمي گيريد.
*منطقي و تحليل گر مي شويد. در حالي که تنها چيزي که ما به آن نياز داريم عشق، مهرباني و ملايمت است.
چرا و چگونه آسايش خاطر ندادن به زن ها بدترين احساسات را در آنها توليد مي کند.
*در اين اوقات احساس رهاشدگي و محبوب نبودن مي کنيم، زيرا به نياز ما به آسايش خاطر با سردي و بي تفاوتي پاسخ مي دهيد.
*مي ترسيم و احساس ناامني مي کنيم، زيرا به ما آسايش خاطر نمي دهيد.
*پرتوقع، نق نقو و مستأصل جلوه مي کنيم، زيرا ما را وادار مي کنيد براي اندکي آرامش به شما التماس کنيم.
*عصبي، تحريک پذير و زودرنج مي شويم، زيرا نيازها و درخواستهاي ما را درک نمي کنيد.
*افسرده مي شويم زيرا در کنار شما احساس امنيت نمي کنيم.

 

[یاسی جون]

آنچه زن ها دوست دارند مردها بدانند:

هرگاه به دنبال آرامش و آسايش خاطر به شما روي مي آوريم و شما با سردي، بي تفاوتي، دوري يا عصبانيت به ما پاسخ مي دهيد، احساس مي کنيم ناراحتي ما براي شما اهميتي ندارد و شما ديگر دوستمان نداريد تا از ما حمايت کنيد.
هر چه آسايش خاطر را از ما بيشتر دريغ کنيد، ترس ما بيشتر مي شود و در آن صورت نياز ما به آسايش خاطر بيشتر مي شود.

 

[یاسی جون]

راه حل:

01 به خود يادآوري کنيد که مجبور نيستيد مارا نجات بدهيد
يا مشکلات را حل کنيد.ما تنها مي خواهيم احساس کنيم که شما در کنار ما هستيد و ما را تنها نمي گذاريد. چنانچه ما را در آغوش بگيريد، ببوسيد، و باما مهربان باشيد (و نيز ديگر اشکال حمايت روحي و عاطفي)مرتکب هيچ اشتباهي نشده ايد.چنانچه فکر مي کنيد براي حل مشکل ما راه حلي در اختيار داريد از ما بپرسيد که آيا بدان نيازي داريم يا خير.گاهي اوقات خواهيم ديد که از توصيه ها، پيشنهادها و راه حلهاي شما استقبال خواهيم کرد و گاهي اوقات نيز از اين که نمي خواهيم با راه حل ومنطق يا مشکلاتمان مقابله کنيم، تعجب خواهيد نمود.در اين گونه اوقات تنها به شنونده بودن شما و حمايت روحي و عاطفي شما نيازمنديم.02 هرگاه از يک رفتار شما ناراحت شده ايم يا مي گوييم که به آرامش و آسايش خاطر شما نيازمنديم، سعي کنيد غرور خود را کنار بگذاريد و به کمک ما بشتابيد.تنها چيزي که دراين اوقات بدان نياز داريم احساس مرتبط بودن و آرامش خيال است و هرگز نمي خواهيم شما را سرزنش کنيم يا گذشته ها را دوباره به ميان بکشيم.
03به ياد داشته باشيد:ارزشمندترين چيزي که در اين اوقات براي ارائه به ما داريد عشق تان است نه راه حل و منطق تان.عشق و محبت شما اين قدرت و توان را دارد که قلب ما را التيام بخشد و اين با ارزش ترين از هر راه حل يا پيشنهادي است که در اختيار داريد.
منبع:رازهايي درباره زنان