همیشه آدم سر خوش توی جمع بودیم / انگشت ها رو به ما : ( خوش به حالش ، چقدر می خندد و شاده )/ اما در کنج تنهایی هایمان ، بغض هایمان را چال می کردیم / درد هایمان را در یک دفتر با خودکار سیاه نوشتیم .../ خاطره های خودمان را با رقصاندن کلمات باز گو کردیم / خواندند و گفتند : چه شعر تلخ و قشنگی ...!!/ خم به ابرو نیاوردیم / تب کردند و برایشان مردیم / خودمان نبودیم و یادشان بودیم/ با تو خندیدم و تنها گریه کردم .../ این را از من داشته باش :/ آنهایی که بلند می خندد ، بی صدا گریه می کنند ....!