رباعـــــیّـات ابوســـعید ابــی الخیــــر

[baroon]

هر راحت و لذتی که خلّاق نهاد
از بهر مجرّدان آفاق نهاد
هر کس که ز طاق منقلب گشت به جفت
آسایش خویش بر دو بر طاق نهاد


----------


در وصل ز اندیشه ی دوری فریاد
در هجر ز درد ناصبوری فریاد
افسوس ز محرومی دوری افسوس
فریاد ز درد ناصبوری فریاد


----------


با کوی تو هر کرا سر و کار افتد
از مسجد و دیر و کعبه بیزار افتد
گر زلف تو در کعبه فشانَد دامن
اسلام به دست و پای زنار افتد

 

[baroon]

گر عشق دل مرا خریدار افتد
کاری بکنم که پرده از کار افتد
سجاده ی پرهیز چنان افشانم
کز هر تاری هزار زنّار افتد


----------


با علم اگر عمل برابر گردد
کام دو جهان تو را میسر گردد
مغرور مشو به خود که خواندی ورقی
زان روز حذر کن که ورق برگردد


----------


آن را که حدیث عشق در دل گردد
باید که ز تیغ عشق بسمل گردد
در خاک تپان تپان رخ آغشته به خون
برخیزد و گرد سر قاتل گردد

 

[baroon]

ما را نبُود دلی که خرّم گردد
خود بر سر کوی ما طرب کم گردد
هر شادی عالم که به ما روی نهد
چون بر سر کوی ما رسد غم گردد


----------


دل از نظر تو جاودانی گردد
غم با الم تو شادمانی گردد
گر باد به دوزخ برد از کوی تو خاک
آتش همه آب زندگانی گردد


----------


ای صافی دعوی تو را معنی دُرد
فردا به قیامت این عمل خواهی برد
شرمت بادا اگر چنین خواهی زیست
ننگت بادا اگر چنان خواهی مرد

 

[baroon]

فردا که به محشر اندر آید زن و مرد
وز بیم حساب روی ها گردد زرد
من حسن تو را به کف نهم پیش روم
گویم که حساب من ازین باید کرد


----------


دل صافی کن که حق به دل می‌نگرد
دل های پراکنده به یک جو نخرد
زاهد که کند صاف دل از بهر خدا
گویی ز همه مردم عالم ببرد


----------


گویند که محتسب گمانی ببرد
وین پرده ی تو پیش جهانی بدرد
گویم که ازین شراب اگر محتسب است
دریابد قطره‌ای و به جانی بخرد

 

[baroon]

من زنده و کس بر آستانت گذرد
یا مرغ به گرد سر کویت بپرد
خار گورم شکسته در چشم کسی
کو از پس مرگ من به رویت نگرد


----------


از چهره ی عاشقانه‌ام زر بارد
وز چشم ترم همیشه آذر بارد
در آتش عشق تو چنان بنشینم
کز ابر محبتم سمندر بارد


----------


از دفتر عشق هر که فردی دارد
اشک گلگون و چهر زردی دارد
بر گرد سری شود که شوریست درو
قربان دلی رود که دردی دارد