آدم های بزرگ درباره ایده ها سخن می گویند، آدم های متوسط درباره چیزها سخن می گویند،
آدم های کوچک پشت سر دیگران سخن می گویند.
آدم های بزرگ درد دیگران را دارند، آدم های متوسط درد خودشان را دارند،
آدم های کوچک بی دردند. آدم های بزرگ عظمت دیگران را می بینند، آدم های متوسط به دنبال عظمت خود هستند،
آدم های کوچک عظمت خود را در تحقیر دیگران می بینند. آدم های بزرگ به دنبال کسب حکمت هستند، آدم های متوسط به دنبال کسب دانش هستند،
آدم های کوچک به دنبال کسب سواد هستند.
نه تو می مانی و نه اندوه
و نه هیچ یک از مردم این آبادی... به حباب نگران لب یک رود قسم،
و به کوتاهی آن لحظه شادی که گذشت،
غصه هم می گذرد،
آنچنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند...
لحظه ها عریانند.
به تن لحظه خود، جامه اندوه مپوشان هرگز.
بهترین درس ها را در زمان سختی آموختیم؛ دانستیم صبور بودن یک ایمان است؛ و خویشتن داری یک عبادت؛ فهمیدیم ناکامی به معنای تأخیر است، نه شکست؛ و خندیدن یک نیایش است…