يه چيزي ميگم بهم نخنديد !!!
اما من حس ميكنم اين طرز فكر كردن ها و خيال كردن ها تو تمام دوستان هواشناس ما هست !! ولي تو بقيه مردم به اين شكل نيست !!! يعني شما نميبينيد كسي رو كه با خودش فكر و خيال برف و بوران كنه ! به نظر مياد علاقه به هواشناسي شايد يك ويژگي ژنتيكي باشه !!
شايد در بعضي از انسان ها از جمله ما ها ژن هايي فعال باشن كهه اين خصلت ما رو باعث شده باشن !!
چند تا چيز ديدم كه اين ظن منو بيشتر ميكنه و منو تو اين حدسم بيشتر ترغيب ميكنن
١- خصلت هاي افراد اينجا از نظر بارشي و تخيلي شبيه همه و. شبيه به اعمال ژنتيكي ميمونه !
٢- بعضي شهر هاي كشورمون مثل رشت و تهران و اصفهان و مشهد بيشتر محل تجمع اين افراد هستن ! كه اين ميتونه اين فرضيه رو مطرح كنه كه شايد اين ژن تو اين جمعيت ها بيشتر مشاهده ميشه ! و نسل به نسل منتقل ميشه ! اين در حاليه كه از بعضي نقاط مثلاهواز چنين افرادي ديده نميشن !
٣- تو خونواده هايي كه فرد علاقه مند به هواشناسي وجود داره افراد ديگري هم از همون خانواده ممكنه اين علاقه رو نشون بدن !! مثلا عموي من ! با اين كه ادم علمي نيست اما هميشه به اسمون نگاه ميكنه و نظرشو ميگه !!خوب ممكنه اين يه ژن مشترك بين من و عموم باشه ! نه ؟
٤- علايق بچه هاس اينجا شبيه همه حتي ! هيچكي از گرماي شديد لذتي نميبره اما همه سرماي كشنده رو دوست دارن ! با اينكه مردم عادي از هر دو. بدشون.مياد !
٥- علاقه كاركنان هواشناسي كرمانشاه و اردبيل و ضعف كاري ساير استان ها ميتونه از همين تفاوت ژني منشا بگيره
نظر دوستان چيه ؟
شاید ژن باشه خوب تو خونوادۀ ما هم پدر بزرگ پدریم ( حدود 1280 تا 1350 ) می گن علاقه شدید به هواشناسی داشته و در بچگی من در حد جنون این علاقه رو داشتم و برادرم شاید متأثر از من علاقه ای به اون داره.
خوب نمی دونم خوشبختانه یا متاسفانه من تخیل ما فوق تصوری بچگی داشتم تا جائی یادمه حدود 5 سالم بود و همه تصاویر جنگلهای استوائی و جزایر اقیانوسی رو تو تصورم می دیدم خوب اون موقع که یادتونه همش تلویزیون صحنه های جنگ و گریه و زاری و عزا نشون می داد ( فقط خدا نبخششون ... ) و این وسط من همیشه کشته مرده ابرها بودم و یادمه تو حدود 73 و در 13 سالگی به اوج رسید یادمه حتی می تونستم تصور سیستمی رو که خانم رضازاده می گفت داشته باشم و همون موقع بود که گزارش های تصویری هم تو دفاتر می نوشتم فقط از سال 85 یکم دچار سردرگمی الگوها شدم چون اون موقع اندیمشک و اهواز رفتیم و الگوها بارشی اونجا متفاوت بود. و یادمه همون سال 72شاید یکروز سر کلاس ریاضی معلممون سوالات سختی می پرسید و همه دست به دهن بودند و همون زمان برف وحشتناک و دونه درشت شروع شد یادمه من به عشق اینکه نیم نگاهی به بیرون و بارش برف داشته باشم تمام سوالات رو پای تخته براش حل کردم بخدا خودم هم نمی دونم چجوری فقط یادمه می خواستم نگاه آسمون و بارش برف کنم و حدود نیم ساعت پا تخته موندم حتی خودم سوال طرح می کردم و حل می کردم بگذریم بخاطر برف شدید اون روز معلم که خسته شده بود ( آخه عشقش این بود کسی نتونه سوالاشو جواب بده و با کابل یکی دو نفر رو به اصطلاح محلی معلم های اون زمان محرا کنه ) کلاس رو زود تعطیل کرد و تو مسیر یادمه چه حالی می داد تا خونه از آسمون با دهن برف گرفتیم و خوردیم خیلی بارش دونه بزرگ و نرم بود و فردا تا یک متر برف بارید بخدا یادش بخیر. یا یادمه سال 84 یا 85 بود ترم آخر مهندسی آزاد بروجرد یادمه استاد آمار و احتمالات مهندسی خیلی باحال بود سوالات عجیبی طرح می کرد و ملت دختر و پسر انگشت به دهن بر و بر نگاه استاد می کردند یادمه اون روز رعد و برق های مخوفی رو بروجرد می زد و ما کلاس مشرف به نمای شرقی و بروجرد بودیم منم به عشق تماشا برق ها همه سوالاشو حل کردم و پا تخته فکر کنم تا 4 رعدوبرق شکار کردم بگذریم وقتی برف یا رعد وبرق بود و بارون شدید من خواب نداشتم تا صبح بیرون بودم همیشه
خوب شاید واقعا یک ژن باشه و یا شاید یه علاقه وحشتناک که انرژی آدم رو بالا می بره همیشه موقع بارون قلبم سریعتر می زنه انگار می خواد اتفاق عجیبی بیافته و من به استقبالش برم.
ببخشید این هم مجموعه خاطرات من از بارندگی
