مجموعه ی اشعار | سیّـــدعلی صالحی

[baroon]

مجموعه ی اشعار | سیّـــدعلی صالحی > از آوازهای کوليان اهوازی




سايه‌ها


سايه در کشاکش باد
غليظتر از هوای آبیِ بالا
بود،
سايه ميل تيرگی
در سر داشت،
باد
بوی عجيبی از آينه
می‌آورد

بوی سوختن هيزم تر
می‌آمد
بابونه در آتش و
سايه در سابه به سايه
نشسته بود

مارِ دو سر بزايی
روزگارِ مجروحِ موذيان!

 

[baroon]

حلّاج


خاکستری که تويی
خاموشی‌ات چراغی است
خانه به خانه
فراخوان روشنی

خاکستری که تويی
بر اوراق شب اما
هر نقطه‌ی معناش
در تماشای فانوس و گريه
نطفه می‌بندد

دريغا!
دريچه‌ای که آشنات باشد
در اوزانِ اين کوچه نيست،
رديف اين همه چراغِ مُرده
به چه کارت می‌آيد؟

سنگين و خسته
از کوچه‌ی کلمات می‌گذری
هر واژه ديواری‌ست
مُرده‌ريگ دفتری ناخوانا
که تو را هزارساله خواهد کرد

نگاه کن
هم پس از اين همه هوا
تنها يکی صدا
ترا به جانبِ مرگ می‌خواند

انسانِ اين دقيقه‌ی بينا
کجاست
تا مَنَش بر سنگفرش ستاره
نظاره کنم

خاکستری که ماييم
مگر که حوصله‌ی حلّاجی ...

ورنه باد
رو به باد خواهد وزيد!

 

[baroon]

سرشت سور


نه هق‌هقِ چوپان
در اندوهِ نی
نه موسمِ ماه و
نه سُم‌کوبی گوزن
در مرگ جفت خويش

در دوردست اين کرانه
مرغی
از شوق آسمان نخواهد خواند
و عقابی از مرمر و ماه برنخواهد خاست
ماه
در موسمِ زفاف
مايوس از آواز اين پلنگ
در قلعه‌ی زمستان
پير خواهد شد

و من بی‌چراغ و چکامه
از کوره‌راهِ شبِ گريه خواهم گذشت

 

[baroon]

برگزيده


سخن از رعد خفته‌ای‌ست
فراتر از اين رعشه‌ی جنون
که مَنَش
مثقالی اگر بر گريبانِ اين سياره درافکنم
هزار منظومه از ترازوی جهان
خواهد گريخت

من در توازنِ هول و
حيات
اکسيرِ ستاره و بارانم
که از مصافِ شب ديجور
باز می‌آيد

من
وطن
در اندوه خويش
برگزيده‌ام

 

[baroon]

وصيّت


سرانجام
هر شن‌ريزه‌ای
وطن در سواحل ماه
خواهد گرفت

دريغا که از اين رودِ بی‌ثمر
مگر
بر پلی از آب ديده بگذری،
ورنه اين غزل
نعش مرثيتی است
که در غُسل رنج‌ها
مزاری نخواهد يافت

 

[baroon]

تَنا


من
مصدر عشقم
پيش از اين، مرا در کالبد حضرت سليمانم
ديده‌اند،
هم از اين ديگر
باز به گونه‌ی ديگران
باز می‌آيم

هر آنچه من ديده‌ام
ديگر نديده‌اند

من آدمی‌ام
مصدر مرگ من
سرآغازِ گريه‌هاست

تا دمی ديگر
دوباره به هيئتِ هوای لاژورد
از قوسِ آسمان و آينه
بگذرم

 

[baroon]

نيلوفر


گريز ستاره از اذهان شب
وحی ديگری‌ست
که از تناسخ دريا
بشارتم می‌دهد

شاعرترين خاموش اين خانه
منم
که از اعتراض واژه
در معانی مرگ،
خبر از خوابِ پروانه
آورده‌ام

دريغا
دردی در اين دواير ديوانه ديده‌ام
چنين
که به گيسوی گريه می‌پيچم.
باری
مگرم که در گشودنِ اين راز
آوازی از طراز آينه خيزد
ورنه شکستن اين سنگ را
مجال باور نيست

باشيد
که در توشه‌ی باد
صدای بيشه‌ای خواهيد شنيد
با پروانه‌هاش، خاموشی‌هاش، خواب‌هاش:
نيمی شهود جادو
نيمی پَرِ عقاب

 

[baroon]

کاهنه


انگشت بر دهان باد
مردگان را
در آواز اين گل سرخ
فرا خوانده‌ام.
من چه کرده‌ام
که در فالِ مبهم اين ستاره
پير زاده شدم

به بالای خويش بَر شدن
مقصودِ محرمانه‌ی
هر موجی نيست

ما
در
زادنِ دريا
توفان را به ترانه سروده‌ايم

 

[baroon]

وارياسيون


ای کاش
چنين نبود
که بودنِ آدمی‌ست

ای کاش
هرگز
اين آدمی زاده را
تماشای خون نبود

و ای کاش
عشق
چندان عريان بود
که من اين همه رهايی را!

 

[baroon]

مجموعه ی اشعار | سیّـــدعلی صالحی > از آوازهای کوليان اهوازی


اگر بازم بگذارد


تنها سرود ملکوت است
که هر
هزاره
از دهانِ کسی مگر!
و من زاده‌ی اويم
راه در راه و چراغ به راه!
نور به راه و
نماز و گريه به راه،
رستگاریِ رازداران است اين،
با يادِ عزيزش
آهوی چشمه‌های دور

و تنها سرودِ ملکوت
است
اين،
دريغا که لکنت عشق بازَم نمی‌گذارد...

 

[baroon]

مجموعه ی اشعار | سیّـــدعلی صالحی > از آوازهای کوليان اهوازی



از اَبد


دردا
از اين خيل خواب‌آلود
من
بی‌نشان‌تر و
بی‌پيدا،
از ميان کسان خويش
خواهم گريخت

در اين دقيقه‌ی بينا
تنها منم
که بر کلاله‌ی ماه
آيندگانم به اشاره می‌گذرند

سرانجام
روزی باز می‌آيم و
دفترها بر اين دريا خواهم نوشت

بی‌مرگ‌تر از اين دلِ خاموش
هم ديده‌ای مراست
که عشق را مگر معجزتی!

 

[baroon]

به شالِ سبز


اکنون
تا چشم در چشم شب
بچرخانم و
خواب از خيالِ اين قبيله بگيرم،
هم به نامی ديگرم بخوان!

من از گهواره‌ی درگذشتگان
به خاطرِ تو و ترانه
بازآمده‌ام
دريغا دختر ايام کبود
که بود اين سايه
که از وَرای آينه گذشت؟

راه‌ها بسيار
زندگی‌ها بسيار و
مرگ‌های من که بسيارتر!

اکنون دريابم
که گيسو به شالِ آفتاب
خواهم گشود

 

[baroon]

جادوگرِ واژگان


گردويی پير
خميده بر خوابزارِ دامنه
و ستاره‌ای مانوس
که از حيرتِ التفات
آمده است

زاد‌رودِ من اين گونه از بادهای سَحَری
به سايه‌سارِ سکوت مُرده است.
از هوشِ دوش و تبسم فردا،
جادوگرِ بزرگِ واژگان منم
که فردا را بر بال فرشته
خواهی‌ام ديد!

من آخرين اسم مستعارِ ستاره‌ام
رازها دارد اين روايت شگفت
همچون گردويی جوان
برخاسته از بيداری کوه و
کرانه‌های نور


تهران - ۱۳۵۵

 

[baroon]

بادا...


فراتر خيز ای باد
باد شمال و
شبانه‌ی بی‌گذر!

من کوکویِ مُرغ مرده‌ای می‌شنوم
که گلو به تيغ مرگ
از زيتون‌بنانِ پير می‌گذرد.
من هوهوی بادِ خسته‌ای
می‌شنوم
که سينه به ساليان دور
از حيرتِ آواز و آدمی
می‌گذرد

پس تو
تو
که از دوش‌های دور می‌آيی،
هم از سکوت غبار و
گورهای گمشدگان
خواهی گذشت؟

اين هول حکايتی است
در شامگاهِ افسانه و
اضطراب،
که در گُرگُر اين سينه می‌سوزد

باری
ترانه از من و
تعويذِ عاقبت از تو
ای دليل راه!

تا من به حيرتِ التفات
ديگرترِ اين دريا بارِ خسته
شوم

​

 

[baroon]

دريا و آدمی


با من از روايت گريه‌ها
سخن مگوی

صبح‌های مرمرين در پی است،
سواران ستاره‌پوش در پی است

گُل‌گُل شبنم و
لغزش لاله
در نسيمه‌های نور

ديگر
نه نامی از دريا،
نه نقشی
که در چشم آدمی

من راز‌جویِ آن روايتم
که هنوزش کسی
بازنسروده است

با من از روايت رازها
سخن بگوی!