اشعاری از فریدون مشیری

[mitra mehr]

​

مشت می کوبم بر در
پنجه می سایم بر پنجره ها
من دچار خفقانم خفقان
من به تنگ آمده ام از همه چیز
بگذارید هواری بزنم​

ای
با شما هستم
این درها را باز کنید
من به دنبال فضایی می گردم
لب بامی
سر کوهی دل صحرایی
که در آنجا نفسی تازه کنم
آه
می خواهم فریاد بلندی بکشم
که صدایم به شما هم برسد
من به فریاد همانند کسی
که نیازی به تنفس دارد
مشت می کوبد بر در
پنجه می ساید بر پنجره ها
محتاجم
من هوارم را سر خواهم داد
چاره درد مرا باید این داد کند
از شما خفته چند
چه کسی می اید با من فریاد کند ؟
​

​

 

[Miss zahra]

تو صلیب را تا قله کشیدی بر دوش
​

تو صمیمیت را بانگ زدی در آفاق​

تو در افتادی از پا
​

خاموش !​

تو در این تاریکی​

آتشی بودی و یک لحظه درخشیدی
​

تاج خاری که به سر داشتی از دست نوازشگر خلق​

به سحر گاهان بخشیدی !​

تو گذشتی چو نسیم​

شهر از زمزمه ی شعر تو لبریز است​

تو فرو پژمردی بی هنگام
​

باغ بی وسوسه ی عطر تو در پا ییز است

​

برای فروغ فرخ زاد​

استاد بزرگ فریدون مشیری
​