مشاعره با کلمه

[چاووش]

چیست این سقف بلند ساده بسیارنقش

زین معما هیچ دانا در جهان آگاه نیست




این چه استغناست یا رب وین چه قادر حکمت است

کاین همه زخم نهان هست و مجال آه نیست

زخم
​

 

[admin]

تو به دل زخم زدي
پر پروانه ي دل سوخته است
از شمع سخنت
زدي هم نيش وكنايه، دردي

توزخود پرسيدي
كه چگونه و چرا
اين همه خوبي را
به كلامي همه را سوزاندي؟!!!

آه از اين بي نمكي
دستِ منْ هست تهي
و چه سخت است پريشاني من
از بد وبد خواهي

خوب بودن چه قشنگ
به خيالت همه ننگ
و نبودم ز آن انديشه
كه تو در سر داشتي

من با بال و پر چلچله ها خواهم رفت
به دياري كه مرا مي فهميد
آنجا نور دلش همه هديه به من است
همه جاي لب معشوق، بر آن سبزه ي خوب ...

من مكانم همان جاي قشنگ
همه دل ها يكرنگ
شادي، شور و صفا
در زمانش پيدا

پس بگذار در اين زيبايي
بشوم من مهمان
تا براي دل تو
بشوم من ميزبان ...

سعيد مطوري/شمع شبستان
از دفتر شور عشق

(هنر)

 

[سنجاقي]

با فصل بهارگل به چمن مهمان است
این هم هنری ز حکمت یزدان است
بلبل به سر شاخ غزل خوش خواند
این زمزمه هم خود هنر رحمان است
گر گوش کنی زمزمه آید بر گوش
این ورد یقین ندای یا سبحان است

((ساز))

 

[Maryam]

ساز من آوازي از دلتنگي من ساز كن
نغمه اي ازنوبخوان،فصلي دگرآغازكن

آسمان ديده ام مي بارد و آرام نيست
يا ببار با ديده ام،يا با غمش دمسازكن

قصد دارد جانم اين سرما وسوزاندرون
يارب آخرهمرهي با اين دلم همراز كن

اي كه دوري ازسراي سرد من، هم بازگرد
يك دوچندي همچنان بر بام دل پرواز كن

شعرمن را كس نمي خواند با سوزو گداز
قصه ام را با نواي تازه اي در ساز كن!

(( خزان ))

 

[khodam]

به رهی دیدم برگ خزان، پژمرده ز بیداد زمان، کز شاخه جدا بود؛
چو ز گلشن رو کرده نهان، در رهگذرش باد خزان، چون پیک بلا بود.‏
ای برگ ستمدیده‌ی پاییزی، آخر تو ز گلشن ز چه بگریزی؟
روزی تو هم آغوش گلی بودی، دلداده و مدهوش گلی بودی
ای عاشق شیدا، دلداده‌ی رسوا، گویمت چرا فسرده ام
در گل نه صفایی باشد نه وفایی، جز ستم ز وی نبرده ام
آه! خار غمش در دل بنشاندم، در ره او من جان بفشاندم
تا شد نوگل گلشن و زیب چمن
رفت آن گل من از دست، با خار و خسی پیوست
من ماندم و صد خار ستم، وین پیکر بی جان

رهگذر
​

 

[چاووش]

شب گذشته شتابان به رهگذار تو بودم​

​

به جلد رهگذر اما در انتظار تو بودم​

​

نسیم زلف تو پیچیده بود در سر و مغزم
خمار و سست ولی سخت بی قرار تو بودم

​

همه به کاری و من دست شسته از همه کاری
همه به فکر و خیال تو و به کار تو بودم

​

خزان عشق نبینی که من به هر دمی ای گل
در آرزوی شکوفائی و بهار تو بودم

​

اگر که دل بگشاید زبان به دعوی یاری
تو یار من که نبودی منم که یار تو بودم

​

چو لاله بود چراغم به جستجوی تو در دست
ولی به باغ تو دور از تو داغدار تو بودم

​

به کوی عشق تو راضی شدم به نقش گدائی
اگر چه شهره به هر شهر و شهریار تو بودم


خیال

 

[khodam]

پرواز در هوای خيال تو ديدنی ست
حرفی بزن که موج صدايت شنيدنی ست
شعر زلال جوشش احساس های من
از موج دلنشين کلام تو چيدنی ستش
يک قطره عشق کنج دلم را گرفته است
اين قطره هم به شوق نگاهت چکيدنی ست
خم شد- شکست پشت دل نازکم ولی
بار غمت ـ عزيز تر از جان ـ کشيدنی ست
من در فضای خلوت تو خيمه می زنم
طعم صدای خلوت پاکت چشيدنی ست
تا اوج ، راهی ام به تماشای من بيا
با بالهای عشق تو پرواز ديدنی ست

شکست
​

 

[fatemeh]

شکست عهد مودت نگار دلبندم
برید مهر و وفا یار سست پیوندم
به خاک پای عزیزان که از محبت دوست
دل از محبت دنیا و آخرت کندم
تطاولی که تو کردی به دوستی با من
من آن به دشمن خون خوار خویش نپسندم
اگر چه مهر بریدی و عهد بشکستی
هنوز بر سر پیمان و عهد و سوگندم
بیار ساقی سرمست جام باده عشق
بده به رغم مناصح که می‌دهد پندم
من آن نیم که پذیرم نصیحت عقلا
پدر بگوی که من بی‌حساب فرزندم
به خاک پای تو سوگند و جان زنده دلان
که من به پای تو در مردن آرزومندم
بیا بیا صنما کز سر پریشانی
نماند جز سر زلف تو هیچ پابندم
به خنده گفت که سعدی از این سخن بگریز
کجا روم که به زندان عشق دربندم



استاد سخن سعدی

(عاشقانه)​

 

[پارسا مرزبان]

به لب خوانم سرودی عاشقانه
به دل سازم صد آواز و ترانه
به گوش تو به ساز عشق نوازم

گوشه-ای، سوزی
پر از شور و
پر از روح و
پر از راز

نوایی دلکش و سه گاهی عارفانه

پارسا مرزبان

(ماهور)
​

 

[baroon]

شور را
زمزمه می کنم
در تازه بیات غروب
و در سویدای دشت
دل به ماهور می سپارم
با امید نگاه روشن تو ...


(شهر)

 

[fatemeh]

سلام بر شیراز
به حافظیه، به سعدی و قصر دشت سلام
به شهر عشق و حکایات و سرگذشت سلام

مهدی سهیلی
​

(انسان)

 

[پارسا مرزبان]

دل به گیسوی تو بسته است پریشان نشود
گر پری عشق بورزد، چون انسان نشود

سجده-ها کرد پری در ره طاعت ولی
آدمی لب به لب آورد، هراسان نشود

پارسا مرزبان

(آشنا)
​

 

[fatemeh]

نیست یاری تا بگویم راز خویش
ناله پنهان کرده ام در ساز خویش
چنگ اندوهم خدا را زخمه ای
زخمه ای تا برکشم آواز خویش

برلبانم قفل خاموشی زدم
با کلیدی آشنا بازش کنید
کودک دل رنجه ی دست جفاست
با سر انگشت وفا نازش کنید

پر کن این پیمانه را ای هم نفس
پر کن این پیمانه را از خون او
مست مستم کن چنان کز شور می
باز گویم قصه افسون او

رنگ چشمش را چه میپرسی ز من
رنگ چشمش کی مرا پا بند کرد
آتشی کز دیدگانش سر کشید
این دل دیوانه را دربند کرد

از لبانش کی نشان دارم به جان
جز شرار بوسه های دلنشین
بر تنم کی مانده است یادگار
جز فشار بازوان آهنین

من چه میدانم سر انگشتش چه کرد
در میان خرمن گیسوی من
آنقدر دانم که این آشفتگی
زان سبب افتاده اندر موی من

آتشی شد بر دل و جانم گرفت
راهزن شد راه ایمانم گرفت
رفته بود از دست من دامان صبر
چون ز پا افتادم آسانم گرفت

گم شدم در پهنه صحرای عشق
در شبی چون چهره بختم سیاه
ناگهان بی آنکه بتوانم گریخت
بر سرم بارید باران گناه

مست بودم ‚ مست عشق و مست ناز
مردی آمد قلب سنگم را ربود
بس که رنجم داد و لذت دادمش
ترک او کردم چه می دانم که بود

مستیم از سر پرید ای همنفس
بار دیگر پرکن این پیمانه را
خون بده خون دل آن خودپرست
تا به پایان آرم این افسانه را


فروغ فرخزاد​

((روشنایی))

 

[baroon]

به شوق نور در ظلمت قدم بردار
به این غم های جان آزار دل مسپار
که مرغان گلستان زاد
که سرشارند از آواز آزادی
نمی دانند هرگز لذت و ذوق رهایی را
و رعنایان تن در تور پرورده
نمی دانند در پایان تاریکی شکوه روشنایی را



( رستاخیز )

 

[Maryam]

شب را باور نکن چرا که تو از خورشیدها آمده ای

بیا

بیا وعشق را رهایی را به زندان بانی این روح زنگار خورده گمار

هجوم تنهایی یک قرن را چه غریبانه به سکوت نشسته ای

آیینه ها هنوز انتظار تصویر تو را میکشند

تا شکوه روشنایی روی رستاخیز ذهنشان نور را جوانه زند

تا شب ریشه ها به رگبار آفتاب درآمیزد

آری دنیا هنوز آلودست

وانسان اینجا تنهاست

شرم آلوده تردید است

وآدمی در اضطراب لحظه ماندن رنج را به بهایی گزاف خرید

وتو تنها تو مقدس ترین واژه معصومیت یقینی.

ای موهبتی که هزاران قرن از میان تمام آمدگان و رفتگان از حرف های

نامت هم هنوز در هراسند

ای آوار اندوه ای ...


>سایه گل<

 

[fatemeh]

اشکم ولی به پای عزیزان چکیده‌ام
خارم ولی به سایهٔ گل آرمیده‌ام
با یاد رنگ و بوی تو ای نو بهار عشق
همچون بنفشه سر به گریبان کشیده‌ام

رهی معیری​

((نوازش))

 

[baroon]

ز دلبرم که رساند نوازش قلمی
کجاست پیک صبا گر همی‌کند کرمی
قیاس کردم و تدبیر عقل در ره عشق
چو شبنمی است که بر بحر می‌کشد رقمی

(پرسه)

 

[Ever Green]

خرقه از پير فلک دارم و کشکول از ماه
تا به دريوزه شبي پرسه به کوئي بزنيم

زمین

 

[fatemeh]

درختها به من آموختند فاصله‌ای
میان عشقزمینی و آسمانی نیست

فاضل نظری


((آینه))​

 

[سیاوش عشق]

عاقبت آینه ی چینی شکست
خوب شد ابزار خود بینی شکست
....
دریغ