-
توجه: در صورتی که از کاربران قدیمی ایران انجمن هستید و امکان ورود به سایت را ندارید، میتوانید با آیدی altin_admin@ در تلگرام تماس حاصل نمایید.
متن ادبی
- شروع کننده موضوع eliza
- تاریخ شروع
[FONT=tahoma, new york, times, serif]نشانی از تو ندارم اما
[FONT=tahoma, new york, times, serif] نشانی ام را برای تو می نویسم
[FONT=tahoma, new york, times, serif] درعصرهای انتظار
[FONT=tahoma, new york, times, serif]به حوالی بی کسی قدم بگذار
[FONT=tahoma, new york, times, serif]خیابان غربت را پیدا کن و
[FONT=tahoma, new york, times, serif] وارد کوچه پس کوچه های تنهایی شو
[FONT=tahoma, new york, times, serif] کلبه ی غریبی ام را پیدا کن
[FONT=tahoma, new york, times, serif] کنار بید مجنون خزان زده
[FONT=tahoma, new york, times, serif] و کنارمرداب آرزوهای رنگی ام
[FONT=tahoma, new york, times, serif] درکلبه را باز کن و
[FONT=tahoma, new york, times, serif] به سراغ بغض خیس پنجره برو
[FONT=tahoma, new york, times, serif]حریر غمش را کنار بزن
[FONT=tahoma, new york, times, serif]... مرا می یابی
شب تنهايي من تاريك است..
چشمه آب به سويي ديگرغم نشسته به سر بالينم...
نفس گرم چراغم شده آه...
پنجره بسته بماند...
جغد آوازي خواند...
كه سحر آن سوترشب تنهاي مرا كس ندانست كه تب دار كه بود...
يك ستاره زده از دور نشان...
راه من تاريك استراه من گم شده بوي اقاقي در باغ...
راه من رفتن ياس و ميخك..
شب دلگيري باغ و شب پروانه بدون شمع استشب تنهايي من...
واي دلم...
بي رنگ استشب تنهايي من...
قاصدك چرخي زد..
دور بيتابي من...
نرم و آهسته و لبريز سخنقصه اي ميداند...
غصه اي ميخواند...
سربه بالين خيالي دورم...
نفسم تنگ شده..
شهر بيرنگ دلم بوسه به درگاه غم و درد شده..
شمعداني سركي ميكشد از پنجره بسته دلسرنگردان سويم...
نگهت در نگهم خيره نكنشايد از راه دراز قطره اي مانده بر اين چشممبي خجالت ..
بي شرم...
كه فرو ريزد بر بوسه ياد خيسشگل من خيره نشو بر چشمم..
بگذاريد به اواز بلند...
سر كشم جام سرشكي شبنمسركشم جام قشنگ شبنم...
شب تنهاي مرا..
نرم و آهسته بخوان..
كه شبي تا خود پيداي نهان لبخند..
كه شب ياد تو بود...
ياد از رفتن پيوند گل نيلوفر...
يك شب بي پيكر...
چشمه آب به سويي ديگرغم نشسته به سر بالينم...
نفس گرم چراغم شده آه...
پنجره بسته بماند...
جغد آوازي خواند...
كه سحر آن سوترشب تنهاي مرا كس ندانست كه تب دار كه بود...
يك ستاره زده از دور نشان...
راه من تاريك استراه من گم شده بوي اقاقي در باغ...
راه من رفتن ياس و ميخك..
شب دلگيري باغ و شب پروانه بدون شمع استشب تنهايي من...
واي دلم...
بي رنگ استشب تنهايي من...
قاصدك چرخي زد..
دور بيتابي من...
نرم و آهسته و لبريز سخنقصه اي ميداند...
غصه اي ميخواند...
سربه بالين خيالي دورم...
نفسم تنگ شده..
شهر بيرنگ دلم بوسه به درگاه غم و درد شده..
شمعداني سركي ميكشد از پنجره بسته دلسرنگردان سويم...
نگهت در نگهم خيره نكنشايد از راه دراز قطره اي مانده بر اين چشممبي خجالت ..
بي شرم...
كه فرو ريزد بر بوسه ياد خيسشگل من خيره نشو بر چشمم..
بگذاريد به اواز بلند...
سر كشم جام سرشكي شبنمسركشم جام قشنگ شبنم...
شب تنهاي مرا..
نرم و آهسته بخوان..
كه شبي تا خود پيداي نهان لبخند..
كه شب ياد تو بود...
ياد از رفتن پيوند گل نيلوفر...
يك شب بي پيكر...
دیدم در آن كوير درختي غريب را
محروم از نوازش يك سنگ رهگذر
تنها نشسته اي
بي برگ و بار زير نفسهاي آفتاب
در التهاب
در انتظار قطره باران
در آرزوي آب
ابري رسيد
چهر درخت از شعف شكفت
دلشاد گشت و گفت
اي ابر اي بشارت باران
آيا دل سياه تو از آه من بسوخت؟
غريد تيره ابر
برقي جهيد و چوب درخت كهن بسوخت
چون آن درخت سوخته ام در كوير عمر
اي كاش
خاكستر وجود مرا با خويش
مي برد باد
باد بيابانگرد
اي داد
ديدم كه گرد باد
حتي
خاكستر وجود مرا با خود نمي برد
محروم از نوازش يك سنگ رهگذر
تنها نشسته اي
بي برگ و بار زير نفسهاي آفتاب
در التهاب
در انتظار قطره باران
در آرزوي آب
ابري رسيد
چهر درخت از شعف شكفت
دلشاد گشت و گفت
اي ابر اي بشارت باران
آيا دل سياه تو از آه من بسوخت؟
غريد تيره ابر
برقي جهيد و چوب درخت كهن بسوخت
چون آن درخت سوخته ام در كوير عمر
اي كاش
خاكستر وجود مرا با خويش
مي برد باد
باد بيابانگرد
اي داد
ديدم كه گرد باد
حتي
خاكستر وجود مرا با خود نمي برد
دیدم در آن كوير درختي غريب را
محروم از نوازش يك سنگ رهگذر
تنها نشسته اي
بي برگ و بار زير نفسهاي آفتاب
در التهاب
در انتظار قطره باران
در آرزوي آب
ابري رسيد
چهر درخت از شعف شكفت
دلشاد گشت و گفت
اي ابر اي بشارت باران
آيا دل سياه تو از آه من بسوخت؟
غريد تيره ابر
برقي جهيد و چوب درخت كهن بسوخت
چون آن درخت سوخته ام در كوير عمر
اي كاش
خاكستر وجود مرا با خويش
مي برد باد
باد بيابانگرد
اي داد
ديدم كه گرد باد
حتي
خاكستر وجود مرا با خود نمي برد
محروم از نوازش يك سنگ رهگذر
تنها نشسته اي
بي برگ و بار زير نفسهاي آفتاب
در التهاب
در انتظار قطره باران
در آرزوي آب
ابري رسيد
چهر درخت از شعف شكفت
دلشاد گشت و گفت
اي ابر اي بشارت باران
آيا دل سياه تو از آه من بسوخت؟
غريد تيره ابر
برقي جهيد و چوب درخت كهن بسوخت
چون آن درخت سوخته ام در كوير عمر
اي كاش
خاكستر وجود مرا با خويش
مي برد باد
باد بيابانگرد
اي داد
ديدم كه گرد باد
حتي
خاكستر وجود مرا با خود نمي برد
کاش کسی مرا صدا نمی زد
در عبور جاده ها
تا به سلامت جان به در برم
از هجوم واژه ها
کاش می شد فصل دلتنگی را
از چوب خط زندگی حذف کرد
کاش کسی نمی گفت آی زن
پیرهن خاطراتت پوسید
نمی گفت گوشواره شعر هایت
تک مانده در گوش روزگار
کاش می شد کسی صدا نمی زد نامم را
آی بانو
واژه هایت بوی شرجی بودن و نم دارد
کسی نمی گفت هرگز
چشم هایت به کتابی زل زده
که هر گز هیچ کس دست خطی روی آن ننوشت
کاش مثل کاغذ که به رقص در می آید با باد هوا
من به رقص فریاد می شدم در صدا
کاش کسی مرا صدا نمی زد
در عبور جاده ها
تا به سلامت جان به در برم
از هجوم واژه ها
کاش می شد فصل دلتنگی را
از چوب خط زندگی حذف کرد
کاش کسی نمی گفت آی زن
پیرهن خاطراتت پوسید
نمی گفت گوشواره شعر هایت
تک مانده در گوش روزگار
کاش می شد کسی صدا نمی زد نامم را
آی بانو
واژه هایت بوی شرجی بودن و نم دارد
کسی نمی گفت هرگز
چشم هایت به کتابی زل زده
که هر گز هیچ کس دست خطی روی آن ننوشت
کاش مثل کاغذ که به رقص در می آید با باد هوا
من به رقص فریاد می شدم در صدا
کاش کسی مرا صدا نمی زد
baroon
متخصص بخش ادبیات
سرشارم
از شعرهای نچیده
روزهای نیامده
اتوبوس هایی مملو آدمیانی که به تعطیلی می‌روند
قلبی که روی دست بهار مانده است
کف‌های پر کشیده بر پر مرغانی که به سمت شمال می روند
سرشارم از شکایت سنگ‌ها وقتی که در ترنم رودخانه ترک می خورند;
سرشارم از برف، از ترنّم انگور، نور
و در انتظارم
از بُن تاریکی آفاقم را روشن کنی
من برخیزم
و در درخشش روزی دیگر
باقی زندگی را پی گیرم
از شعرهای نچیده
روزهای نیامده
اتوبوس هایی مملو آدمیانی که به تعطیلی می‌روند
قلبی که روی دست بهار مانده است
کف‌های پر کشیده بر پر مرغانی که به سمت شمال می روند
سرشارم از شکایت سنگ‌ها وقتی که در ترنم رودخانه ترک می خورند;
سرشارم از برف، از ترنّم انگور، نور
و در انتظارم
از بُن تاریکی آفاقم را روشن کنی
من برخیزم
و در درخشش روزی دیگر
باقی زندگی را پی گیرم
ببین من عاشق را ....
ببین که چگونه عاشقانه در پی تو هستم....
ببین که چگونه شب و روز به یاد تو هستم و تنها آرزویم
ببین که چگونه عاشقانه در پی تو هستم....
ببین که چگونه شب و روز به یاد تو هستم و تنها آرزویم
رسیدن به تو است...
لحظه ای به من نظری بینداز ....
ببین که تنهاتر از من هیچ تنهایی نیست ، مرا باور کن ، تنها تویی
در قلب تنهایم!
این قلب تنها ، لحظه به لحظه به یاد تو هست...
ببین مرا که از همه عاشقترم ، عاشق تو و آن قلب مهربانت ....
از همه دیوانه تر منم ، این منم که دلم میخواهد و آرزو دارم تو برای من باشی !
دلم میخواهد تا ابد برای من باشی و تنها عشق جاودانه ام باشی ....
از همه دیوانه تر منم ، این منم که دلم میخواهد و آرزو دارم تو برای من باشی !
دلم میخواهد تا ابد برای من باشی و تنها عشق جاودانه ام باشی ....
همیشه هر آغازی پایانی هم داره و چقدر تلخه که بخوای جلو رسیدن این پایان رو بگیری ولی نتونی... چقدر تلخه یه نفر رو دوست داشته باشی ولی نتونی بهش بفهمونی...
باورم نمیشه تو همونی هستی که میگفتی همیشه باهات میمونم... تو همونی هستی که فکر میکردم اگه هیچکس رو نداشته باشم میتونم دلخوش به داشتن تو باشم...و چقدر زود این دلخوشی تموم شد..... با اینکه رفتی و می دونم دیگه برات مهم نیستم ولی هنوزم دوست دارم..... تو خیلی خوبی... پس چطور بهت بگم که بی وفایی کردی؟!!...
نمی تونم بگم دوستت دارم هایی که میگفتی، همه ی اون حرفای قشنگت دروغ بود... همه ی اینا رو به گردن روزگار میندازم.... تو دروغگو نیستی، بی وفا نیستی، تو فرشته ای پس زندگی به من دروغ گفت... دلخوشی های دروغین رو زندگی به من داد....
حالا که رفتی ازت نمی خوام که برگردی... ازت نمی خوام دوسم داشته باشی... حتی ازت نمی خوام توی خلوتت به من فکر کنی... چون می دونم دیگه جایی تو خلوتت ندارم... می دونم اگه به من فکر کنی برات مایه ی عذابم چون منو دوست نداری....
من که نمی خوام تو عذاب بکشی نمی خوام ناراحت باشی... پس از خودم میگذرم و با تنهایی کنار مییام تا اینکه بمیرم... ولی نمی خوام تو تنها باشی.... اگه یه ذره فقط یه ذره احساس تنهایی میکنی کاش خیلی زود یکی پیدا شه که بتونه برات یه همدم و همراز باشه و نذاره تنها باشی...
باورم نمیشه تو همونی هستی که میگفتی همیشه باهات میمونم... تو همونی هستی که فکر میکردم اگه هیچکس رو نداشته باشم میتونم دلخوش به داشتن تو باشم...و چقدر زود این دلخوشی تموم شد..... با اینکه رفتی و می دونم دیگه برات مهم نیستم ولی هنوزم دوست دارم..... تو خیلی خوبی... پس چطور بهت بگم که بی وفایی کردی؟!!...
نمی تونم بگم دوستت دارم هایی که میگفتی، همه ی اون حرفای قشنگت دروغ بود... همه ی اینا رو به گردن روزگار میندازم.... تو دروغگو نیستی، بی وفا نیستی، تو فرشته ای پس زندگی به من دروغ گفت... دلخوشی های دروغین رو زندگی به من داد....
حالا که رفتی ازت نمی خوام که برگردی... ازت نمی خوام دوسم داشته باشی... حتی ازت نمی خوام توی خلوتت به من فکر کنی... چون می دونم دیگه جایی تو خلوتت ندارم... می دونم اگه به من فکر کنی برات مایه ی عذابم چون منو دوست نداری....
من که نمی خوام تو عذاب بکشی نمی خوام ناراحت باشی... پس از خودم میگذرم و با تنهایی کنار مییام تا اینکه بمیرم... ولی نمی خوام تو تنها باشی.... اگه یه ذره فقط یه ذره احساس تنهایی میکنی کاش خیلی زود یکی پیدا شه که بتونه برات یه همدم و همراز باشه و نذاره تنها باشی...
[FONT=tahoma,verdana,Vazir,helvetica,sans-serif]امشب دلم ميخواهد
به كسي بگويم"" دوستت دارم.""
تو نهراس و آنكس باش.
بگذار با هر آنچه در توان دارم
همين امشب به تو ثابت كنم كه دوستت دارم.
بگذار برايت نقش آن دلباخته اي را بازي كنم كه
لحظه اي دور از محبوب خويش زندگي را نميتواند.
بگذار همچون معشوقي كه براي وصال معشوقش
جان ميدهد برايت جان دهم.
بگذار همين امشب پيش پايت زانو بزنم
و تو را ستايش كنم.
بگذار در تاريكي به تو لبخند بزنم.
نگذار زمان از دستم برود
و تو را درنيابم.
ميخواهم بينديشي كه همين امشب
غير از من كسي ديوانه تو نيست
هرچند كه جاهلانه فكري باشد.
كمي بيشتر با من
و همين امشب بگذار خيال كنم
كه جز تو كسي نيست.
همين يك امشب را بگذار نقش بازي كنم.
[FONT=tahoma,verdana,Vazir,helvetica,sans-serif] نقش حقيقت را.[FONT=tahoma,verdana,Vazir,helvetica,sans-serif] همان كه دور از تو بارها روبه روي آينه تمرين كرده ام.
به كسي بگويم"" دوستت دارم.""
تو نهراس و آنكس باش.
بگذار با هر آنچه در توان دارم
همين امشب به تو ثابت كنم كه دوستت دارم.
بگذار برايت نقش آن دلباخته اي را بازي كنم كه
لحظه اي دور از محبوب خويش زندگي را نميتواند.
بگذار همچون معشوقي كه براي وصال معشوقش
جان ميدهد برايت جان دهم.
بگذار همين امشب پيش پايت زانو بزنم
و تو را ستايش كنم.
بگذار در تاريكي به تو لبخند بزنم.
نگذار زمان از دستم برود
و تو را درنيابم.
ميخواهم بينديشي كه همين امشب
غير از من كسي ديوانه تو نيست
هرچند كه جاهلانه فكري باشد.
كمي بيشتر با من
و همين امشب بگذار خيال كنم
كه جز تو كسي نيست.
همين يك امشب را بگذار نقش بازي كنم.
[FONT=tahoma,verdana,Vazir,helvetica,sans-serif] نقش حقيقت را.[FONT=tahoma,verdana,Vazir,helvetica,sans-serif] همان كه دور از تو بارها روبه روي آينه تمرين كرده ام.
دست خودم نیست
اگر می بینی عاشق تو هستم ، دیوانه تو هستم ، و تمام فکر و زندگی من تو شده ای
به خدا بدان که این دست خودم نیست!
اگر میبینی چشمانم در بیشتر لحظه ها خیس است و دستانم سرد است و اگر میبینی همه لحظه های دور از تو بودن اینهمه سخت و پر از غم و غصه است بدان که این دست خودم نیست!
دست خودم نیست که همه لحظه ها تو را در جلو چشمانم میبینم و به یاد تو می باشم.
دست خودم نیست که دوست دارم همیشه در کنارت باشم ، دستانت را بگیرم ، بر
لبانت بوسه بزنم و تو را در آغوش خودم بگیرم!
به خدا دست خودم نیست که هر شب به آسمان نگاه می اندازم و ستاره ای درخشان را میبینم و به یاد تو می افتم!
دست خودم نیست که هر سحرگاه به انتظارت مینشینم تا در آسمان دلم طلوعی دوباره داشته باشی........
اگر می بینی عاشق تو هستم ، دیوانه تو هستم ، و تمام فکر و زندگی من تو شده ای
به خدا بدان که این دست خودم نیست!
اگر میبینی چشمانم در بیشتر لحظه ها خیس است و دستانم سرد است و اگر میبینی همه لحظه های دور از تو بودن اینهمه سخت و پر از غم و غصه است بدان که این دست خودم نیست!
دست خودم نیست که همه لحظه ها تو را در جلو چشمانم میبینم و به یاد تو می باشم.
دست خودم نیست که دوست دارم همیشه در کنارت باشم ، دستانت را بگیرم ، بر
لبانت بوسه بزنم و تو را در آغوش خودم بگیرم!
به خدا دست خودم نیست که هر شب به آسمان نگاه می اندازم و ستاره ای درخشان را میبینم و به یاد تو می افتم!
دست خودم نیست که هر سحرگاه به انتظارت مینشینم تا در آسمان دلم طلوعی دوباره داشته باشی........
همیشه چیزی از یاد می رود
وقتی در آسمان غرقی
تا گوهری به چنگ آری
فرش زمین خویش را
زمینه اش آبی ، گلهایش ستارگان
ناچار
از یاد می بری
همیشه چیزی از یاد می رود
وقتی امید چشم تو در راه های دور
پرواز می کند
که آشیانه بگیرد
نزدیک تر درخت را
هرگاه با تو غمخوار
از یاد می بری
همیشه چیزی از یاد می رود
در آن زمان که جنگل خلقی را
با نغمه های باران
پاس و سپاس داری
گلبوته ای که می خشکد
در گوشه و کنار
از یاد می بری
همیشه چیزی از یاد می رود
وقتی در آسمان غرقی
تا گوهری به چنگ آری
فرش زمین خویش را
زمینه اش آبی ، گلهایش ستارگان
ناچار
از یاد می بری
همیشه چیزی از یاد می رود
وقتی امید چشم تو در راه های دور
پرواز می کند
که آشیانه بگیرد
نزدیک تر درخت را
هرگاه با تو غمخوار
از یاد می بری
همیشه چیزی از یاد می رود
در آن زمان که جنگل خلقی را
با نغمه های باران
پاس و سپاس داری
گلبوته ای که می خشکد
در گوشه و کنار
از یاد می بری
همیشه چیزی از یاد می رود