مشاعره آزاد !i

[fatemeh]

یاد باد آن که سرکوی توام منزل بود
دیده را روشنی از خاک درت حاصل بود​

 

[سیاوش عشق]

در دلم چیزی هست
مثل یک بیشه ی نور
مثل خواب دم صبح
و چنان بی تابم
که دلم میخواهد
بروَم تا ته دشت
بدوم تا سر کوه
دورها آواییست
که مرا می خواند

 

[fatemeh]

در ميان من و تو فاصله هاست​

گاه می انديشم ،
می توانی تو به لبخندی اين فاصله را برداری ​

 

[سیاوش عشق]

یک جمع نکوشیده رسیدند به مقصد
یک قوم دویدند و به مقصد نرسیدند

 

[fatemeh]

دانی که چرا خدا به تو داده دو دست؟
من معتقدم که اندر آن سری هست

یک دست به کار خویشتن پردازی
با دست دگر ز دیگران گیری دست​

 

[سیاوش عشق]

تا نیست نگردی ره هستت ندهند
این مرتبه با همت پستت ندهند
چون شمع قرار سوختن گرننهی
سررشته روشنی بدستت ندهند

 

[fatemeh]

​

"دلم گرفته برایت" زبان ساده‌ی عشق است
سلیس و ساده بگویم: دلم گرفته برایت​

 

[baroon]

تو را نادیدن ما غم نباشد
که در خیلت به از ما کم نباشد

من از دست تو در عالم نهم روی
ولیکن چون تو در عالم نباشد​

 

[سیاوش عشق]

دل بود روی دوشم تابوت آرزوها
در خاک می شد اما هیچ از کفن نمی گفت

 

[Reza Sharifi]

تا که احمق باقی است اندر جهان// مرد مفلس کی شود محتاج نان

مثنوی

 

[سنجاقي]

نميدانم چه داشت!
ولی هر چه داشت
در دل چشمانت
خاطری آزرده نکرد و پنداری
چون مرا
آشفته کرد...

 

[Maryam]

دوستانم همه نابند . طلا سیری چند ؟​

​

​

​

​

درد باد از همه شان دور . بلا سیری چند ؟​

​

​

​

​

بی گل روی عزیزان نفسم میگیرد​

​

​

​

​

بی حضور رفقا صلح و صفا سیری چند ؟ :بغل:​

​

​

​

 

[fatemeh]

 

[Maryam]

.​

دوست دارم بيايم
و كنارت بنشينم
و به تو چشم بدوزم
و آنقدر نگاهت كنم شايد دل تو هم براي من تنگ شود...:5:​

 

[Reza Sharifi]

دوست دارد یار این آشفتگی
کوشش بیهود به از خفتگی

اندرین ره میتراش و می خراش
تادم آخر همی فارغ مباش

مولانا

 

[سنجاقي]

شاید از مرگ رسم تا ته تاریکی محض
شاید از مرگ به خوانان بشوم شاید نه
منو صد شایدو دنیای پر از گمراهی
شاید این سال به پایان بشوم شاید نه!

 

[مهشید]

هر چه دام افکندم، آهوها گریزان‌تر شدند
حال صدها دام دیگر در مقابل ریخته
هیچ راهی جز به دام افتادن صیاد نیست
هر کجا پا می‌گذارم دامنی دل ریخته
​

 

[fatemeh]

هر كه بيمار تو شد در پی درمان نرود
مرد ميدان غم عشق ز ميدان نرود

هر كه گل هست كنارش به گلستان نرود​

هر كه را باغچه ای هست به بستان نرود




​

محمد نمازی​

 

[مهشید]

دنيا ديدی و هر چه ديدی هيچ است

و آن نيز که گفتی و شنيدی هيچ است

سـرتاسـر آفـاق دویـدی هیـچ است

و آن نيز که در خانه خزيدی هيچ است
​

 

[baroon]

تا نیاراید گیسوی کبودش را

به شقایق ها

صبح فرخنده

در آیینه نخواهد خندید


​