مشاعره

[سیاوش عشق]

شب بود و من و آن قمر بنده نواز
وندر دل شب قصه همی گفت به ناز
شب رفت و حدیث ما به پایان نرسید
شب را چه گنه؟ قصه ی ما بود دراز

 

[فرانک]

زچشمانم برون کردی چه کردی

دلم دریای خون کردی چه کردی


اسیر روی چون ماه تو گشتم

غم و دردم فزون کردی چه کردی

 

[سیاوش عشق]

یک وعده خواهم از تو که باشم در انتظار
حاکم تویی در آمدن دیر و زود خویش

 

[مهشید]

شراب تلخ می خواهم که مرد افکن بود زورش
که تایک دم بیاسایم از این دنیا و از شورش

 

[فرانک]

شبی مجنون به لیلی گفت کای محبوب بی همتا تو را عاشق شود پیدا ولی مجنون نخواهد شد

 

[Maryam]

دردم از یار است و درمان نیز هم ...
دل فدای او شد و جان نیز هم ...

 

[سیاوش عشق]

مثل عکس رخ مهتاب که افتاد در آب
در دلم هستی و بین من و تو فاصله هاست

 

[baroon]

تا بود دلی نیامدی تو

امروز که آمدی دلی نیست​

 

[چاووش]

تماشا داشت در محفل ز بیم مدعی امشب

نگاه دیر دیر یار و آه گاه گاه من

 

[baroon]

نیست بر لوح دلم جز الف قامت دوست

چه کنم حرف دگر یاد نداد استادم​

 

[چاووش]

مرا به علت بیگانگی ز خویشتن مران

که دوستان وفادار بهتر از خویشند

 

[baroon]

دانی که چها چها چها می خواهم؟
وصل تو من بی سرو پا می خواهم

فریاد و فغان و ناله ام دانی چیست؟
یعنی که تو را تو را تو را می خواهم​

 

[چاووش]

من رشته محبت تو پاره می کنم

شاید گره خورد به تو نزدیکتر شوم

 

[baroon]

مهربان آمدی ای عشق! به مهمانی من

پر شد از بوی خوشت خلوت روحانی من​

 

[Sarmad]

نمانيد ناكنده جايى زباغ. بگيريد از آن گنج هر جا سراغ

 

[سیاوش عشق]

غریب شهر توام من، بکُش مرا و مترس
که هیچکس به دیار من این خبر نَبرد

 

[Sarmad]

دردمارانيست درمان. القياث از جورخوبان القياث

 

[سیاوش عشق]

ثوابت باشد ای دارای خرمن
اگر رحمی کنی بر خوشه چینی
:نیش:

 

[baroon]

یک چشم من اندر غم دلدار گِریست
چشم دگرم حسود بود و نگِریست

چون روز وصال آمد او را بستم
گفتم نگِریستی، نباید نگَریست​

 

[majnooneleyli]

تو را دارم ای گل جھان با من است
تو تا با منی جان جان با من است
چو می تابد از دور پیشانی ات
کران تا کران آسمان با من است
چو خندان به سوی من آیی به مھر
بھاری پر از ارغوان با من است
کنار تو ھر لحظه گویم به خویش
که خوشبختی بی کران با من است
روانم بیاساید از ھر غمی
چو بینم که مھرت روان با من است
چه غم دارم از تلخی روزگار
شکرخنده آن دھان با من است