هر شعری که دوست داری اینجا بنویس...

[sasan]

بچه بودم ،

به اشك هاي آسمان مي خنديدم ،

ذوق مي كردم وقتي مي باريد !

امروز ،

روبرويش مينشينم ،

اشك مي ريزم ،

شايد او هم دلش گرفت و ...

باريد !!!

 

[sasan]

هوای ترست به رنگ هوای چشمانت

دوباره فال گرفتم برای چشمانت

اگر چه کوچک و تنگ است حجم این دنیا

قبول کن که بریزم به پای چشمانت

بگو چه وقت دلم را ز یاد خواهی برد

اگرچه خوانده ام از جای جای چشمانت

دلم مسافر تنهای شهر شب بوهاست

که مانده در عطش کوچه های چشمانت

تمام آینه ها نذر یاس لبخندت

جنون آبی دریا فدای چشمانت

چه می شود تو صدایم کنی به لهجه ی موج

به لحن نقره ای و بی صدای چشمانت

تو هیچ وقت پس از صبر من نمی آیی

در انتظار چه خالیست جای چشمانت

به انتهای جنونم رسیده ام کنون

به انتهای خود و ابتدای چشمانت

من و غروب و سکوت و شکستن و پاییز

تو و نیامدن و عشوه های چشمانت

خدا کند که بدانی چقدر محتاج است

نگاه خسته من به دعای چشمانت

 

[myfs2]

تو را برای ابد ترک می کنم​

چه حسن مطلع تلخی برای غم​

پکی عمیق به سیگار می زنم اما​

تو نیستی که ببینی چه میکشم​

برای آن که تو را از تو بیش تر می خواست​

چه سرنوشت بدی را زدی رقم​

مرا همه به حال خود وا گذاشتند همه​

همه, همه,همه اما, تو هم؟ تو هم؟​

 

[myfs2]

روزی که دلم پیش دلت بود گرو...​

دستان مرا سخت فشردی که نرو...​

روزی که دلت به دیگری مایل شد...​

کفش های مرا جفت کردی که برو...​

 

[myfs2]

ای نگار من مبادا ناکسان رامت کنند​

با بدان کمتر نشین ترسم که بدنامت کنند​

من نمی گویم که با کس خو مگیر​

هر کس که بهرت تب کند​

بهرش بمیر​

 

[myfs2]

شب اوف است و محتاج دعایم​

ز عمق دل دعایی کن برایم​

اگر امشب به معشوقت رسیدی​

خدا را در میان اشک دیدی ​

کمی هم نزد او یادی ز ما کن​

کمی هم جای ما او را صدا کن​

بگو یا رب فلانی روسیا هست​

دو دستش خالی و غرق گناهست​

بگو یا رب تویی دریای جوشان​

در این شب رحمتت بر وی بنوشان​

 

[sasan]

دست بردار ازين هيكل غم
كه ز ويراني خويش است آباد.
دست بردار كه تاريكم و سرد
چون فرو مرده چراغ از دم باد.
دست بردار، ز تو در عجبم
به در بسته چه مي كوبي سر.
نيست، مي داني، در خانه كسي
سر فرو مي كوبي باز به در

زنده، اين گونه به غم
خفته ام در تابوت.
حرف ها دارم در دل
مي گزم لب به سكوت.
دست بردار كه گر خاموشم
با لبم هر نفسي فرياد است.
به نظر هر شب و روزم سالي است
گر چه خود عمر به چشمم باد است.

رانده اندم همه از درگه خويش.
پاي پر آبله، لب پر افسوس
مي كشم پاي بر اين جادة پرت
مي زنم گام بر اين راه عبوس.
پاي پر آبله، دل پر اندوه
از رهي مي گذرم سر در خويش
مي خزد هيكل من از دنبال
مي دود ساية من پيشاپيش.
مي روم با ره خود
سر فرو، چهره به هم
با كسم كاري نيست
سد چه بندي به رهم؟
دست بردار! چه سود آيد بار
از چراغي كه نه گرماش و نه نور؟
چه اميد از دل تاريك كسي
كه نهادندش سرزنده به گور؟
مي روم يكه به راهي مطرود
كه فرو رفته به آفاق سياه.
دست بردار ازين عابر مست
يك طرف شو، منشين بر سر راه!

 

[sasan]

بيمار

بر سر اين ماسه ها دراز زماني است
كشتي فرسوده ئي خموش نشسته ست
ليك نه فرسوده آن چنان كه دگر هيچ
چشم اميدي به سوي آن نتوان بست.

حوصله كردم بسي، كه ماهيگيران
آيند از راه سوي كشتي معيوب:
پتك ببينم كه مي فشارد با ميخ
اره ببينم كه مي سرايد با چوب.

مانده به اميد و انتظار كه روزي
اين به شن افتاده را بر آب ببينم
شادي بينم به روي ساحل آباد
وين ز غم آباد را خراب ببينم.

پاره ببينم سكوت مرگ به ساحل
كامده با خش و خش موج شتابان
همنفس و، زير كومة من بيمار
قصة نابود مي سرايد با آن . . .

قصة نابود مي سرايد با آن . . .
هر سحر از شوق، تا ببينم هستند؟

مرغي پر مي كشد ز صخره هراسان.
چله نشسته قرق به ساحل اگر چند،
با دل بيمار من عجيب اميدي است:

از قروق هوشيار و موج تكاپوي
بر دو لبش پوزخنده ئيست ظفرمند،
وز سمج اين قروق نمي رود از روي!

كرده چنانم اميدوار كه دانم
روزي ازين پنجره نسيمك دريا
كلبة چوبين من بياكند از بانگ
با تن بيمار برجهاندم از جا.

خم شوم از اين دريچه شسته ز باران
قطره ئي آويزدم به مژه زشادي:
بينم صيادهاي بحرخزررا
گرم به تعمير عيب كشتي بادي.

نعره زدل بركشم زشادي بسيار
پنجره بر هم زنم ز خود شده، مفتون
كفش نجويم دگر، برهنه سر و پاي
جست زنم از ميان كلبه به بيرون!

 

[sasan]

. .
من به خود می‌گویم:
«چه کسی باور کرد
جنگل جان مرا
آتش عشق تو خاکستر کرد؟»

با من اکنون چه نشستن‌ها، خاموشی‌ها،
با تو اکنون چه فراموشی‌هاست.

چه کسی می‌خواهد
من و تو «ما» نشویم
خانه‌اش ویران باد!

من اگر «ما» نشوم، تنهایم
تو اگر «ما» نشوی،
ـ خویشتنی

از کجا که من و تو
شور یکپارچگی را در شرق
باز برپا نکنیم

از کجا که من و تو
مُشتِ رسوایان را وا نکنیم.

من اگر برخیزم
تو اگر برخیزی
همه برمی‌خیزند

من اگر بنشینم
تو اگر بنشینی
چه کسی برخیزد؟
چه کسی با دشمن بستیزد؟
چه کسی
پنجه در پنجۀ هر دشمنِ دون
ـ آویزد
. . .
. . .

 

[sasan]

کوچه‌ها باریکن
دُکّونا
بسته‌س،

خونه‌ها تاریکن
تاقا
شیکسته‌س،


از صدا
افتاده
تار و کمونچه
مُرده می‌برن
کوچه به
کوچه.

□


نگا کن!
مُرده‌ها
به مُرده
نمی‌رن،

حتا به
شمعِ جون‌سپرده
نمی‌رن،
شکلِ
فانوسی‌ین
که اگه خاموشه

واسه نَف‌نیس
هَنو
یه عالم نف توشه.

□

جماعت!
من دیگه
حوصله
ندارم!

به «خوب»
امید و
از «بد» گله
ندارم.
گرچه از
دیگرون
فاصله
ندارم،
کاری با
کارِ این
قافله
ندارم!
□

کوچه‌ها باریکن
دُکّونا
بسته‌س،

خونه‌ها تاریکن
تاقا
شیکسته‌س،


از صدا
افتاده
تار و کمونچه
مُرده می‌برن
کوچه به
کوچه. . .

 

[sasan]

یه شب مهتاب

ماه میاد تو خواب
منو می‌بره
کوچه به کوچه
باغ انگوری
باغ آلوچه
دره به دره
صحرا به صحرا
اونجا که شبا
پشت بیشه‌ها
یه پری میاد
ترسون و لرزون
پاشو میذاره
تو آب چشمه
شونه می‌کُنه
موی پریشون

یه شب مهتاب
ماه میاد تو خواب
منو می‌بره
ته اون دره
اونجا که شبا
یکه و تنها
تک درخت بید
شاد و پر امید
می‌کُنه به‌ ناز
دستشو دراز
که یه ستاره
بچکه مث
یه چیکه بارون
به جای میوه‌ش
سر یه شاخه‌ش
بشه آویزون

یه شب مهتاب
ماه میاد تو خواب
منو می‌بره
از توی زندون
مث شب پره
با خودش بیرون
می‌بره اونجا
که شب سیاه
تا دم سحر
شهیدای شهر
با فانوس خون
جار می‌کشن
تو خیابونا
سر میدونا:

عمو یادگار
مرد کینه دار
مستی یا هشیار؟
خوابی یا بیدار؟

مستیم و هشیار
شهیدای شهر
خوابیم و بیدار
شهیدای شهر
آخرش یه شب
ماه میاد بیرون
از سر اون کوه
بالای دره
روی این میدون
رد میشه خندون

یه شب ماه میاد . . .

 

[sasan]

از بهشت بر ميگردم خبري نبود... همخوابگي با مهوشان پاداش بندگيم بود ...وه كه بوي تنت را هيچ حوري اي نميداد رغبت بوسه هيچيك را نداشتم فقط رفتم كه خدا بدهكارم نباشد... . .. … ياوه گفتم، از بهشت بر نمي گردم مرا راندند به جرم تكفير گفتم كه تو بهشت مني...

 

[گل همیشه بهار]

سلام

ببخشید دوستان می خواستم ترجمه شعر رو بنویسم نشد اونم بخاطر مشکل اینترنت .آخه فقط تونستم ارسالش کنم.

سر موقع حتما ترجمه اشو می نویسم.

 

[پارسا مرزبان]

من طربم طرب منم زهره زند نوای من
عشق میان عاشقان شیوه کند برای من

عشق چو مست و خوش شود بیخود و کش مکش شود
فاش کند چو بی‌دلان بر همگان هوای من

ناز مرا به جان کشد بر رخ من نشان کشد
چرخ فلک حسد برد ز آنچ کند به جای من

من سر خود گرفته‌ام من ز وجود رفته‌ام
ذره به ذره می زند دبدبه فنای من

آه که روز دیر شد آهوی لطف شیر شد
دلبر و یار سیر شد از سخن و دعای من

یار برفت و ماند دل شب همه شب در آب و گل
تلخ و خمار می طپم تا به صبوح وای من

تا که صبوح دم زند شمس فلک علم زند
باز چو سرو تر شود پشت خم دوتای من

باز شود دکان گل ناز کنند جزو و کل
نای عراق با دهل شرح دهد ثنای من

ساقی جان خوبرو باده دهد سبو سبو
تا سر و پای گم کند زاهد مرتضای من

بهر خدای ساقیا آن قدح شگرف را
بر کف پیر من بنه از جهت رضای من

گفت که باده دادمش در دل و جهان نهادمش
بال و پری گشادمش از صفت صفای من

پیر کنون ز دست شد سخت خراب و مست شد
نیست در آن صفت که او گوید نکته‌-های من

ساقی آدمی کشم گر بکشد مرا خوشم
راح بود عطای او روح بود سخای من

باده تویی سبو منم آب تویی و جو منم
مست میان کو منم ساقی من سقای من

از کف خویش جسته‌-ام در تک خم نشسته‌-ام
تا همگی خدا بود حاکم و کدخدای من

شمس حقی که نور او از تبریز تیغ زد
غرقه نور او شد این شعشعه ضیای من

مولوی

​

 

[sinareza]

دست هایم مال تو

​

بودنت را به من قرض می دهی................؟!؟
​

 

[مهشید]

می گو یند
پرنده ای زخمی که هر عصر
از افق می گذرد
نشان تورا می داند.
هر عصر
در تو گم می شوم
او می گذرد
افق خونین می شود
و من

تورا
و او را
نمی بینم...

 

[sinareza]

دانم و دانی که جانم عاقبت از آن توست
پس نزن آتش به جانم چون که جانم جان توست


گر زنی آتش به جانم من بسوزم در رهت
پس از آن هر ذره خاکسترم خواهان توست​

​

 

[myfs2]

نی من منم نی تو توئی

نی تو منی هم من منم

هم تو توئی هم تو منی

من با تو چنانم ای نگار ختنی

که اندر غلطم که من توام یا تو منی

​

 

[sinareza]

در خیابان ها
با متانت راه می رویم
بارعایت آداب
نشان می دهیم که خوشبختیم
اما این طور نیست
و این رژه
رژه ای است شبیه فرار
یعنی ما
آرام و منظم
از حقیقت خود می گریزیم

• 
  

 

[sasan]

دوباره نامه ام برگشت خورد!
مثل همیشه
با مهر قرمز اداره پست
«گیرنده شناسایی نشد!!»
اما من باز هم
از خواب هایم
و شعرهای کودکیم
و کودکی شعرهایم
برایت خواهم نوشت
برای تو!
که تعبیر خواب ندیده ام هستی!!