هر شعری که دوست داری اینجا بنویس...

[صاینا]

زیباترین انتظار زندگیم حسرت دیدار تو بود...........

 

[صاینا]

زمستان را دوست دارم ...
بخاطر یک سال دورتر شدن از آغاز راه............
​

 

[khale suske]

[FONT=tahoma,Vazir,helvetica,sans-serif]دردهای من
جامه نیستند
تا ز تن در آورم
چامه و چکامه نیستند
تا به رشته‌ی سخن درآورم
نعره نیستند
تا ز نای جان بر آورم
[FONT=tahoma,Vazir,helvetica,sans-serif]دردهای من نگفتنی
دردهای من نهفتنی است
[FONT=tahoma,Vazir,helvetica,sans-serif]دردهای من
گرچه مثل دردهای مردم زمانه نیست
درد مردم زمانه است
مردمی که چین پوستینشان
مردمی که رنگ روی آستینشان
مردمی که نام‌هایشان
جلد کهنه‌ی شناسنامه‌هایشان
درد می‌کند
[FONT=tahoma,Vazir,helvetica,sans-serif]من ولی تمام استخوان بودنم
لحظه‌های ساده‌ی سرودنم
درد می‌کند
[FONT=tahoma,Vazir,helvetica,sans-serif]انحنای روح من
شانه‌های خسته‌ی غرور من
تکیه‌گاه بی‌پناهی دلم شکسته است
کتف گریه‌های بی‌بهانه‌ام
بازوان حس شاعرانه‌ام
زخم خورده است
[FONT=tahoma,Vazir,helvetica,sans-serif]دردهای پوستی کجا؟
درد دوستی کجا؟
[FONT=tahoma,Vazir,helvetica,sans-serif]این سماجت عجیب
پافشاری شگفت دردهاست
دردهای آشنا
دردهای بومی غریب
دردهای خانگی
دردهای کهنه‌ی لجوج
[FONT=tahoma,Vazir,helvetica,sans-serif]اولین قلم
حرف حرف درد را
در دلم نوشته است
دست سرنوشت
خون درد را
با گلم سرشته است
پس چگونه سرنوشت ناگزیر خویش را رها کنم؟
[FONT=tahoma,Vazir,helvetica,sans-serif]درد
رنگ و بوی غنچه‌ی دل است
پس چگونه من
رنگ و بوی غنچه را ز برگ‌های تو به توی آن جدا کنم؟
[FONT=tahoma,Vazir,helvetica,sans-serif]دفتر مرا
دست درد می‌زند ورق
شعر تازه‌ی مرا
درد گفته است
درد هم شنفته است
پس در این میانه من
از چه حرف می‌زنم؟
[FONT=tahoma,Vazir,helvetica,sans-serif]درد، حرف نیست
درد، نام دیگر من است
من چگونه خویش را صدا کنم؟

قیصر امین‌پور

 

[گل همیشه بهار]

اینجا عجیب است و کسی هم دل ندارد

ساکن در این شهرم دلم منزل ندارد

وقتی که اینجا عاشقی جرم است حکمش

مرگ است اینجا عاقل و جاهل ندارد

من در جواب تو دگر حرفی ندارم

دیوانه با دیوانه که مشکل ندارد

دریای قلبم در پی ساکن ولیکن

موجش به هر سو می زند ساحل ندارد

اینجا تمام لیلان آهن پرستند...

دیریست اینجا لیلیش محمل ندارد

اینجا دگر من با تو هم ما نیستیم چون...

آخر دگر یک با یکش حاصل ندارد

چیزی شبیه معجزه انگار رخ داد...

ای معجزه دیگر دلم قابل ندارد...


شاعر : سید حامد رحمتی
​

 

[South Boy]

نشانی ام عوض نشده،

هنوز در همین خانه ام ،

فقط دیگر،

زندگی نمی کنم.....

 

[afson.ma]

با تو شروع کردم

نوشتن هایی که شعر نامیدم

و شعرهایی که

به ذهن دفترم سپردم

با تو شروع کردم

تمام آن حرفهای بی قافیه را

که هیچکس نخوانده بود

و نمی دانست برای کدام دل پریشان است

با تو بود، هرچه بود

و برای توست
هرچه دل سرود...

چندی است که شعرهایمان با هم آشنایند!

و کوچه هایمان

سرشار از مهتاب و لطافت باران

می خواهم باز هم بنویسم

ولی هیچ کلام و واژه ای مرا یاری نمی دهد!

نمی دانم تو را چگونه بنویسم

و با کدام شعر

به جنگ ذهن شاعرت بروم

توان مقابله ام نیست، می دانم

من از پیش بازنده ام...​

 

[ERFAN]

باورم بوده و هست
مهربانی زیباست
و خدا خنده به لب باز نشسته ست کنار بغضم
پنجره باز و خدا
با من از نور...از افسانه شدن می گوید
میشود باور من
میرسد... شاید دیر...
می رسد ...

 

[پانته آ]

با دلی شاد به امید وصالی که ندیدم
آمدم تا به سرای تو ودر خانه نبودی
حلقه بر در زدم واز تو جوابی نشنیدم
بلکه بودی و در خانه برویم نگشودی

 

[سکرت]

گاهی فقط اشعار میتوانند بهترین تصویر از شرایط درونی ما آدمیان را بدهند
و تقدیم:

کوک کن ساعتِ خویش !
اعتباری به خروسِ سحری ، نیست دگر
دیر خوابیده و برخاسـتنـش دشـوار است
کوک کن ساعتِ خویش !
که مـؤذّن ، شبِ پیـش
دسته گل داده به آب
. . . و در آغوش سحر رفته به خواب
کوک کن ساعتِ خویش !
شاطری نیست در این شهرِ بزرگ
که سحر برخیزد
شاطران با مددِ آهن و جوشِ شیرین
دیر برمی خیزند
کوک کن ساعتِ خویش !
که سحر گاه کسی
بقچه در زیر بغل ، راهیِ حمّامی نیست
که تو از لِخ لِخِ دمپایی و تک سرفه ی او برخیزی
کوک کن ساعتِ خویش !
رفتگر مُرده و این کوچه دگر
خالی از خِش خِشِ جارویِ شبِ رفتگر است
کوک کن ساعتِ خویش !
ماکیان ها همه مستِ خوابند
شهر هم . . .
خوابِ اینترنتیِ عصرِ اتم می بیند
کوک کن ساعتِ خویش !
که در این شهر ، دگر مستی نیست
که تو وقتِ سحر ، آنگاه که از میکده برمی گردد
از صدای سخن و زمزمه ی زیرِ لبش برخیزی
کوک کن ساعتِ خویش !
اعتباری به خروسِ سحری نیست دگر ،
و در این شهر سحرخیزی نیست


​

​

 

[khale suske]

ای شنل قرمزی جنگل افسانه مرو
بردی از یاد مرا ازدل دیوانه مرو
گرگ ها منتظر خستگی پای تواند
بی هوا در پی زیبایی پروانه مرو
هر کسی لایق هم صحبتی وعشق تو نیست
کلبه ات امن تر ازخانه بیگانه مرو
هر درختی که دراین جنگل و همسایه توست
کرد فریاد مرو_رو سوی ویرانه مرو
شک ندارم که درین کلبه کسی با دل تنگ
بسته امید به تو بی خبر از خانه مرو
دل نکن از من و این کلبه بی رنگ وریا
از لب بام پر از مهرو صمیمانه مرو
تکیه بر باد نده تا که به بادت ندهد
راه پیداست بیا در پی افسانه مرو
جنگل از شوق نگاه توچنین پا برجاست
بی وفا ناز نکن با دل دیوانه مرو
سمیرا باقری

 

[Reza Sharifi]

يك كسي مي گويد
سرخود بالا كن
به بلندا بنگر
به بلنداي عظيم
به افق هاي پر از نور اميد
وخودت خواهي ديد
وخودت خواهي يافت
خانه ي دوست كجاست
خانه دوست در آن عرش خداست
خانه دوست در آن قلب پر ازنورخداست
وفقط دوست خداستـــــ ...

 

[Reza Sharifi]

حال من، هی... بد نیست
زنده ام میگذرانم... بد نیست
توی این شهر که باید بد زیست
بد نبودن عالیست
شُکرگویم ناچار
حال من...
هی... بدنیست

 

[Reza Sharifi]

سر مشق آب بابا یادمان رفت
رسم نوشتن با قلم ها یادمان رفت
ترس از معلم حل تمرین پای تخته
آن زنگهای بی کلک را یادمان رفت
راه فرار از مشق های توی خونه
ای وای ننوشتیم خانم را یادمان رفت
آنروزها آنقدر شوخی گرفتیم
جدیت تصمیم کبری را یادمان رفت
شعر خدای مهربان را حفظ کردیم
یادش بخیر اما خدا را یادمان رفت

 

[sODAGAr]

بخواب آروم که امشب من تو رو مي بوسم و مي رم
بخواب آروم که با فردا سفر داري ولي بي من
يه باره ديگه قبله خواب صداي قلبمو گوش کن
بزار فردا که نيستم من من و راحت فراموش کن
فراموش کن فراموش کن
من امشب از دلت مي رم
اگر چه بي کسم تنهام
يه کم ديگه تحمل کن
من و با همه ي غم هام
حالا که راضيي مي رم
اگه رفتنه تقديرم
اگه اينجوري خوشحالي
خداحافظ غم شيرينيم
من امشب از دلت مي رم
اگر چه بي کسم تنهام
يه کم ديگه تحمل کن
من و با همه ي غم هام
حالا که راضيي مي رم
اگه رفتنه تقديرم
اگه اينجوري خوشحالي
خداحافظ غم شيرينيم
خداحافظ غم شيرينيم حالا که راضيي خوب من مي رم
اگه رفتن تقديرم خداحافظ غم شيرينم

 

[Reza Sharifi]

زندگی ، فهم نفهمیدن هاست
زندگی ، سهم تو از این دنیاست
زندگی ، پنجره ای باز به دنیای وجود
تا که این پنجره باز است ، جهانی با ماست ،
آسمان ، نور ، خدا ، عشق ، سعادت با ماست
... فرصت بازی این پنجره را دریابیم ،
در نبیندیم به نور
من از این پس به همه عشق جهان می خندم ،
به هوس بازی این بی خبران می خندم ،
هرکه آرد سخن از عشق به او می خندم ،
خنده ی من از گریه غمگین تر است ،
کارم از گریه گذشته است به آن می خندم .

 

[Reza Sharifi]

گلوی آدم را باید گاهی بتراشند تا برای دلتنگی های تازه جا باز شود... دلتنگی هایی که جایشان نه در دل... که در گلوی آدم است دلتنگی هایی که می توانند آدم را خفه کنند!

 

[khale suske]

اولین روز دبستان بازگرد
کودکی ها شاد و خندان باز گرد
باز گرد ای خاطرات کودکی
بر سوار اسب های چوبکی
خاطرات کودکی زیباترند
یادگاران کهن مانا ترند
درسهای سال اول ساده بود
آب را بابا به سارا داده بود
درس پند آموز روباه و خروس
روبه مکار و دزد و چاپلوس
روز مهمانی کوکب خانم است
سفره پر از بوی نان گندم است
کاکلی گنجشککی باهوش بود
فیل نادانی برایش موش بود
با وجود سوز و سرمای شدید
ریز علی پیراهن از تن می درید
تا درون نیمکت جا می شدیم
ما پر از تصمیم کبری می شدیم
پاک کن هایی ز پاکی داشتیم
یک تراش سرخ لاکی داشتیم
کیفمان چفتی به رنگ زرد داشت
دوشمان از حلقه هایش درد داشت
گرمی دستانمان از آه بود
برگ دفتر ها به رنگ کاه بود
مانده در گوشم صدایی چون تگرگ
خش خش جاروی با پا روی برگ
همکلاسیهای من یادم کنید
باز هم در کوچه فریادم کنید
همکلاسیهای درد و رنج و کار
بچه های جامه های وصله دار
بچه های دکه سیگار سرد
کودکان کوچک اما مرد مرد
کاش هرگز زنگ تفریحی نبود
جمع بودن بود و تفریقی نبود
کاش می شد باز کوچک می شدیم
لا اقل یک روز کودک می شدیم
یاد آن آموزگار ساده پوش
یاد آن گچها که بودش روی دوش
ای معلم نام و هم یادت به خیر
یاد درس آب و بابایت به خیر
ای دبستانی ترین احساس من
بازگرد این مشقها را خط بزن.....

 

[سیاوش عشق]

سبک بودم
خیال هیچ رویایی نمی دیدم
تو عشقم را چو یک گنجشک پر دادی
نگاهم را گرفتی با خودت بردی
و قلبم را
صدایم را تو دزدیدی
و با خود بردی از نایم
لبانم راتو فهمیدی
و پاسخ گفتی اش آری . . .

 

[پانته آ]

بگذار اگر این بار سر از خاک برآرم
بر شانه تنهایی خود سر بگذارم:دل شکسته:

 

[khale suske]

گویند بهشت و حورعین خواهد بود
وآنجا می و شیر وانگبین خواهد بود
گر ما می و معشوقه گزیدیم چه باک
چون عاقبت کار چنین خواهد بود
خیام