-
توجه: در صورتی که از کاربران قدیمی ایران انجمن هستید و امکان ورود به سایت را ندارید، میتوانید با آیدی altin_admin@ در تلگرام تماس حاصل نمایید.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an alternative browser.
You should upgrade or use an alternative browser.
وصف حالت رو با شعر بگو
- شروع کننده موضوع یگانه جان
- تاریخ شروع
taha moien
کاربر ويژه
یک نفر همره باد ...
آن یکی همسفر شعر و شمیم...
یک نفر خسته از این دغدغه ها ،
آن یکی منتظر بوی نسیم...
همه هستیم در این شهر شلوغ،
این کفایت که همه یاد همیم...
آن یکی همسفر شعر و شمیم...
یک نفر خسته از این دغدغه ها ،
آن یکی منتظر بوی نسیم...
همه هستیم در این شهر شلوغ،
این کفایت که همه یاد همیم...
نمی دانم پس از مرگم چه خواهد شد
نمی خواهم بدانم کوزه گر از خاک اندامم چه خواهد ساخت!!!
و لی آنقدر مشتاقم که از خاک گلویم سوتکی سازد
گلویم سوتکی باشد به دست کودکی گستاخ و بازیگوش
و او یکریز و پی در پی دم گرم خودش را در گلویم سخت بفشارد
و خواب خفته گان خفته را آشفته تر سازد
بدینسان بشکند دائم سکوت مرگبارم را
نمی خواهم بدانم کوزه گر از خاک اندامم چه خواهد ساخت!!!
و لی آنقدر مشتاقم که از خاک گلویم سوتکی سازد
گلویم سوتکی باشد به دست کودکی گستاخ و بازیگوش
و او یکریز و پی در پی دم گرم خودش را در گلویم سخت بفشارد
و خواب خفته گان خفته را آشفته تر سازد
بدینسان بشکند دائم سکوت مرگبارم را
دل من دیر زمانی است که می پندارد
دوستی نیز گلی ست
مثل نیلوفر ناز
شاخه ی ترد و لطیفی دارد
بی گمان سنگدل است
هر که روا می دارد جان این ساقه ی نازک را�
-دانسته-بیازارد
زندگی گرمی دل های به هم پیوسته است
گر در آن دوست نباشد همه درها بسته است
در زمینی که ضمیر من و توست
از نخستین دیدار،هر سخن،هر رفتار
دانه هایست که می افشانیم،برگ و باری ست که می رویانیم
آب و خورشید و نسیمش همه مهر است
گر بدانگونه به بار آید
زندگی را به دل انگیزترین چهره بیاراید
آن چنان با تو درآمیزد این روح لطیف
که غنای وجودت همه او باشد و بس
بی نیازت سازد از همه چیز و همه کس
در ضمیرت اگر این گل ندمیدست هنوز
دانه ها را باید از نو کاشت
آب و خورشید و نسیمش از مایه جان
خرج باید کرد
رنج باید برد
دوست می باید داشت
دوستی نیز گلی ست
مثل نیلوفر ناز
شاخه ی ترد و لطیفی دارد
بی گمان سنگدل است
هر که روا می دارد جان این ساقه ی نازک را�
-دانسته-بیازارد
زندگی گرمی دل های به هم پیوسته است
گر در آن دوست نباشد همه درها بسته است
در زمینی که ضمیر من و توست
از نخستین دیدار،هر سخن،هر رفتار
دانه هایست که می افشانیم،برگ و باری ست که می رویانیم
آب و خورشید و نسیمش همه مهر است
گر بدانگونه به بار آید
زندگی را به دل انگیزترین چهره بیاراید
آن چنان با تو درآمیزد این روح لطیف
که غنای وجودت همه او باشد و بس
بی نیازت سازد از همه چیز و همه کس
در ضمیرت اگر این گل ندمیدست هنوز
دانه ها را باید از نو کاشت
آب و خورشید و نسیمش از مایه جان
خرج باید کرد
رنج باید برد
دوست می باید داشت
گل پونه های وحشی دشت امیدم
وقت سحر شد
خاموشی شب رفت فردایی دگر شد
من مانده ام تنهای تنها
من مانده ام تنها میان سیل غمها
گل پونه ها نا مهربانی آتشم زد آتشم زد
گل پونه ها بی همزبانـــــــــــی آتشم زد
می خواهم اکنون تا سحر گاهان بنالم
افسرده ام دیوانه ام آزرده جانم
گل پونه های وحشی دشت امیدم
وقت سحر شد
خاموشی شب رفت فردایی دگر شد
من مانده ام تنهای تنها
من مانده ام تنها میان سیل غمها
وقت سحر شد
خاموشی شب رفت فردایی دگر شد
من مانده ام تنهای تنها
من مانده ام تنها میان سیل غمها
گل پونه ها نا مهربانی آتشم زد آتشم زد
گل پونه ها بی همزبانـــــــــــی آتشم زد
می خواهم اکنون تا سحر گاهان بنالم
افسرده ام دیوانه ام آزرده جانم
گل پونه های وحشی دشت امیدم
وقت سحر شد
خاموشی شب رفت فردایی دگر شد
من مانده ام تنهای تنها
من مانده ام تنها میان سیل غمها
majnooneleyli
کاربر ويژه
عشق ھرجا رو کند آنجا خوش است
گر به دریا افکند دریا خوش است
گر بسوزاند در آتش دلکش است
ای خوشا آن دل که در این آتش است
تا بینی عشق را آیینه وار
آتشی از جان خاموشت برآر
ھر چه می خواھی به دنیا نگر
دشمنی از خود نداری سخت تر
عشق پیروزت کند بر خویشتن
عشق آتش می زند در ما و من
عشق را دریاب و خود را واگذار
تا بیابی جان نو خورشیدوار
عشق ھستی زا و روح افزا بود
ھر چه فرمان می دھد زیبا بود
گر به دریا افکند دریا خوش است
گر بسوزاند در آتش دلکش است
ای خوشا آن دل که در این آتش است
تا بینی عشق را آیینه وار
آتشی از جان خاموشت برآر
ھر چه می خواھی به دنیا نگر
دشمنی از خود نداری سخت تر
عشق پیروزت کند بر خویشتن
عشق آتش می زند در ما و من
عشق را دریاب و خود را واگذار
تا بیابی جان نو خورشیدوار
عشق ھستی زا و روح افزا بود
ھر چه فرمان می دھد زیبا بود
چرا نمی شناسی ام؟
چرا نمی شناسمت ؟
می دانم مرا نمی شنوی و من این را از سیبی که از دستت افتاد فهمیدم
دیگر به غربت چشم هایت خو کرده ام و به درد های باد کرده روحم
که از قاب تنم بیرون زده اند ....
با توأم بی حضور تو بی منی با حضور من
می بینی تا کجا به انتحار وفادار مانده ام تا دل نازک پروانه نشکند
همه سهم من از خود دلی بود که به تو دادم
و هر شب بغض گلویت را در تابوت سیاهی که برایم ساخته بودی گریستم
و تو هرگز ندانستی که زخم هایت ، زخم های مکررم بودند
نخ های آبی ام تمام شده اند و گل های بقچه چهل تیکه دلم ناتمام مانده اند
باید پیش از بند آمدن باران بمیرم ....!!
......
"حسین پناهی"
چرا نمی شناسمت ؟
می دانم مرا نمی شنوی و من این را از سیبی که از دستت افتاد فهمیدم
دیگر به غربت چشم هایت خو کرده ام و به درد های باد کرده روحم
که از قاب تنم بیرون زده اند ....
با توأم بی حضور تو بی منی با حضور من
می بینی تا کجا به انتحار وفادار مانده ام تا دل نازک پروانه نشکند
همه سهم من از خود دلی بود که به تو دادم
و هر شب بغض گلویت را در تابوت سیاهی که برایم ساخته بودی گریستم
و تو هرگز ندانستی که زخم هایت ، زخم های مکررم بودند
نخ های آبی ام تمام شده اند و گل های بقچه چهل تیکه دلم ناتمام مانده اند
باید پیش از بند آمدن باران بمیرم ....!!
......
"حسین پناهی"
هوای خانه چه دلگیر می شود گاهی
ازاین زمانه دلم سیر می شود گاهی
عقاب تیز پـردشتهای استغنام
اسیر پنجۀ تقد یر می شود گاهی
صدای زمزمۀ عاشقانه آزادی
فغان ونالۀ شبگیر می شودگاهی
نگاه مردم بیگانه دردل غربت
به چَشمِ خستۀ من تیرمی شود گاهی
مبربه موی سپیدم گمان به عمردراز
جوان زحادثه ای پیر می شود گاهی
بگواگرچه به جای نمیرسد فریاد
کلام حق دمِ شمشیر می شودگاهی
بگیردست مرا آشنای درد بگیر
مگوچنین وچنان ، دیر می شود گاهی
به سوی خویش مرا می کشد چه خون و چه خاک
محبّت است که زنجیر می شود گاهی
ازاین زمانه دلم سیر می شود گاهی
عقاب تیز پـردشتهای استغنام
اسیر پنجۀ تقد یر می شود گاهی
صدای زمزمۀ عاشقانه آزادی
فغان ونالۀ شبگیر می شودگاهی
نگاه مردم بیگانه دردل غربت
به چَشمِ خستۀ من تیرمی شود گاهی
مبربه موی سپیدم گمان به عمردراز
جوان زحادثه ای پیر می شود گاهی
بگواگرچه به جای نمیرسد فریاد
کلام حق دمِ شمشیر می شودگاهی
بگیردست مرا آشنای درد بگیر
مگوچنین وچنان ، دیر می شود گاهی
به سوی خویش مرا می کشد چه خون و چه خاک
محبّت است که زنجیر می شود گاهی
روی قبرم بنویسید، کبوتر شد و رفت
زیر باران غزلی خواند ، دلش تر شد و رفت
چه تفاوت که چه خورده است غم دل یا سم
آنقدر غرق جنون بود که پر پر شد و رفت
روز میلاد ، همان روز که عاشق شده بود
مرگ با لحظه ی میلاد برابر شد و رفت
او کسی بود که از غرق شدن می ترسید
عاقبت روی تن ابر شناور شد و رفت
هر غروب از دل خورشید گذر خواهد کرد
پسری ساده که یک روز کبوتر شد و رفت
زیر باران غزلی خواند ، دلش تر شد و رفت
چه تفاوت که چه خورده است غم دل یا سم
آنقدر غرق جنون بود که پر پر شد و رفت
روز میلاد ، همان روز که عاشق شده بود
مرگ با لحظه ی میلاد برابر شد و رفت
او کسی بود که از غرق شدن می ترسید
عاقبت روی تن ابر شناور شد و رفت
هر غروب از دل خورشید گذر خواهد کرد
پسری ساده که یک روز کبوتر شد و رفت
شب سردیست و من افسرده
راه دوریست و پایی خسته
تیرگی هست و چراغی مرده
می كنم تنها از جاده عبور
دور� ماندند ز من آدمها
سایه ای از سر دیوار گذشت
غمی افزود مرا بر غم ها
فكر تاریكی و این ویرانی
بی خبر آمد تا با دل من
قصه ها ساز كند پنهانی
نیست رنگی كه بگوید با من
اندكی صبر سحر نزدیك است
هر دم این بانگ بر آرم از دل:
وای این شب چقدر تاریك است!
خنده ای كو كه به دل انگیزم؟
قطره ای كو كه به دریا ریزم؟
صخره ای كو كه بدان آویزم؟
مثل این است كه شب نمناك است
دیگران را هم غم هست به دل
غم من لیك غمی غمناك است
هر دم این بانگ بر آرم از دل:
وای این شب چقدر تاریك است!
اندكی صبر سحر نزدیك است....
راه دوریست و پایی خسته
تیرگی هست و چراغی مرده
می كنم تنها از جاده عبور
دور� ماندند ز من آدمها
سایه ای از سر دیوار گذشت
غمی افزود مرا بر غم ها
فكر تاریكی و این ویرانی
بی خبر آمد تا با دل من
قصه ها ساز كند پنهانی
نیست رنگی كه بگوید با من
اندكی صبر سحر نزدیك است
هر دم این بانگ بر آرم از دل:
وای این شب چقدر تاریك است!
خنده ای كو كه به دل انگیزم؟
قطره ای كو كه به دریا ریزم؟
صخره ای كو كه بدان آویزم؟
مثل این است كه شب نمناك است
دیگران را هم غم هست به دل
غم من لیك غمی غمناك است
هر دم این بانگ بر آرم از دل:
وای این شب چقدر تاریك است!
اندكی صبر سحر نزدیك است....
هنوزم تنهاترینم توی قصه زمونه
کاشکی ردپای عشقم روی جاده ها بمونه
با صدای خشک و تشنه،خوندم از موجای دریا
جون گرفت حس قشنگی تو تن خشک درختا
بال پروازی نداشتم ،اما از پرنده خوندم
توی بازی صداقت ، همیشه برنده موندم
همه جا طرح قفس بود ، که من آسمون کشیدم
روی بال هر ترانه به ستاره ها رسیدم
به امید لحظه عشق ، به امید روز پرواز
به امید این که شاید بشکنه بغض هر آواز
کاشکی ردپای عشقم روی جاده ها بمونه
با صدای خشک و تشنه،خوندم از موجای دریا
جون گرفت حس قشنگی تو تن خشک درختا
بال پروازی نداشتم ،اما از پرنده خوندم
توی بازی صداقت ، همیشه برنده موندم
همه جا طرح قفس بود ، که من آسمون کشیدم
روی بال هر ترانه به ستاره ها رسیدم
به امید لحظه عشق ، به امید روز پرواز
به امید این که شاید بشکنه بغض هر آواز
taha moien
کاربر ويژه
خسته‌ام
خیلی خسته
به من جایی بدهید
میخواهم بخوابم
یک تخت خالی
یک دنیای خالی
یک قلب خالی…
خیلی خسته
به من جایی بدهید
میخواهم بخوابم
یک تخت خالی
یک دنیای خالی
یک قلب خالی…
دلی دارم به بزرگی آسمان و بیکرانی دریا، دلم را از جنس ابر و باران کردم تا سراسر عشق باشد و عشق
تا ببارم بر تو...
تا تو هم یاد کنی باران را
و بباری بر من و بمانی در یاد...
چون،زمین تشنه ی بارش باشم، بارش عشق..،محبت،دوستی،مهر و وفا
تا که سیراب شوم از بارش تو
ترس از تشنه شدن بی نصیب ماندن از آن بارش ناب
دل محتاجم را میشکند
بوسه بارانم کن که دمی غافل از این لطف نباشم دیگر
من نخواهم طلبید خورشید را تا تو را دور کند
از آسمانم
تا نباری بر من
من تو را میخواهم...
ابری ترین آسمان را...
تا ببارم بر تو...
تا تو هم یاد کنی باران را
و بباری بر من و بمانی در یاد...
چون،زمین تشنه ی بارش باشم، بارش عشق..،محبت،دوستی،مهر و وفا
تا که سیراب شوم از بارش تو
ترس از تشنه شدن بی نصیب ماندن از آن بارش ناب
دل محتاجم را میشکند
بوسه بارانم کن که دمی غافل از این لطف نباشم دیگر
من نخواهم طلبید خورشید را تا تو را دور کند
از آسمانم
تا نباری بر من
من تو را میخواهم...
ابری ترین آسمان را...
می روم اما بدان یک سنگ هم خواهد شکست
آنچـــــنان که تارو پود قلب من از هــــم گسست
می روم با زخم هـــــایی مانده از یک سال سرد
آن همه برفی که آمـــــد آشـــــــیانم را شکست
می روم اما نگویــــــــی بی وفــــــا بود و نمــــاند
از هجوم سایه هــــا دیگر نگــــــاهم خسته است
راســــــتی : یادت بمــــــــاند از گـناه چشم تو
تاول غــــــربت به روی باغ احســــــاسم نشست
طـــــــرح ویران کـــردنم اما عجیب و ســــــاده بود
روی جلدخاطــــراتم دست طوفــــــان نقش بست
آنچـــــنان که تارو پود قلب من از هــــم گسست
می روم با زخم هـــــایی مانده از یک سال سرد
آن همه برفی که آمـــــد آشـــــــیانم را شکست
می روم اما نگویــــــــی بی وفــــــا بود و نمــــاند
از هجوم سایه هــــا دیگر نگــــــاهم خسته است
راســــــتی : یادت بمــــــــاند از گـناه چشم تو
تاول غــــــربت به روی باغ احســــــاسم نشست
طـــــــرح ویران کـــردنم اما عجیب و ســــــاده بود
روی جلدخاطــــراتم دست طوفــــــان نقش بست
taha moien
کاربر ويژه
هنوز بوی عاشقی می دهم
بوی کاج
عطر یاس.
ابرها هنوز
از رؤیاهام می گذرند
پرنده ، تو ، بادبادک ،
من می شوند
بعد
تکه تکه ، پراکنده ، می روند.
*
هنوز بوی عاشقی می دهم
اما، دیگر هیچ کجا
کسی منتظرم نیست!:گل:
بوی کاج
عطر یاس.
ابرها هنوز
از رؤیاهام می گذرند
پرنده ، تو ، بادبادک ،
من می شوند
بعد
تکه تکه ، پراکنده ، می روند.
*
هنوز بوی عاشقی می دهم
اما، دیگر هیچ کجا
کسی منتظرم نیست!:گل: