-
توجه: در صورتی که از کاربران قدیمی ایران انجمن هستید و امکان ورود به سایت را ندارید، میتوانید با آیدی altin_admin@ در تلگرام تماس حاصل نمایید.
مشاعره آزاد !i
- شروع کننده موضوع Maryam
- تاریخ شروع
تو را چون موج دریا دوست دارم
چو گل همقدر دنیا دوست دارم
تک اندر وادی مهر و محبت
جدا از کل غمها دوست دارم
تو را در سردی سخت زمستان
چو گرمی بخش دلها دوست دارم
گذشت امروز پر درد و مشقت
تو را در قاب فردا دوست دارم
همانند ستاره مملو از نور
تجلی بخش یلدا دوست دارم
تو را در غربت عالم به قدر
شکوفه های شیدا دوست دارم
چو دُر اندر صدف،خفته خفایی
تو را پنهان و پیدا دوست دارم
به تکرار غریبانه ترین حرف
"تو را تنهای تنها دوست دارم" ...
چو گل همقدر دنیا دوست دارم
تک اندر وادی مهر و محبت
جدا از کل غمها دوست دارم
تو را در سردی سخت زمستان
چو گرمی بخش دلها دوست دارم
گذشت امروز پر درد و مشقت
تو را در قاب فردا دوست دارم
همانند ستاره مملو از نور
تجلی بخش یلدا دوست دارم
تو را در غربت عالم به قدر
شکوفه های شیدا دوست دارم
چو دُر اندر صدف،خفته خفایی
تو را پنهان و پیدا دوست دارم
به تکرار غریبانه ترین حرف
"تو را تنهای تنها دوست دارم" ...
Maryam
متخصص بخش ادبیات
من اینجا ریشه در خاکم من اینجا عاشق این خاک اگر آلوده یا پاکم
من اینجا تا نفس باقیست می مانم
من از اینجا چه می خواهم،نمی دانم
امید روشنائی گر چه در این تیره گیهانیست
من اینجا باز در این دشت خشک تشنه می رانم
من اینجا روزی آخر از دل این خاک با دست تهی
گل بر می افشانم
من اینجا روزی آخر از ستیغ کوه چون خورشید
سرود فتح می خوانم
و می دانم
تو روزی باز خواهی گشت ...
من اینجا تا نفس باقیست می مانم
من از اینجا چه می خواهم،نمی دانم
امید روشنائی گر چه در این تیره گیهانیست
من اینجا باز در این دشت خشک تشنه می رانم
من اینجا روزی آخر از دل این خاک با دست تهی
گل بر می افشانم
من اینجا روزی آخر از ستیغ کوه چون خورشید
سرود فتح می خوانم
و می دانم
تو روزی باز خواهی گشت ...
Maryam
متخصص بخش ادبیات
یه روز از همین روزا
دوتا دست آشنا دوتا نگاه مهربون
یه زمینی که دلش مونده رو دست آسمون
یه پرنده که پرش بوی پریدن نمی ده
یه کسی که زمونه جرات بالاشو چیده
دلش از تموم شاعرا مسافرا پره
دلش از شهر شما نگاهش از خدا پره
به هوای جنگل از پنجره بیرون می زنه
نمی دونه عمریه که اینجا عصر آهنه
یه روزائی برا ماهیا بی تابی میکنه
آسمون دودیه اینجا رو آبی می کنه
به گلا به باغچه ها رود خونه ها سر می کشه
با نگاهش واسه آسمون کبوتر می کشه
خودشو توو این شلوغی توو صدا گم میکنه
شعراشو بازیچه ئ حرفای مردم میکنه
حسابی دلش می گیره وقتی تنها می مونه
وقتی مثل کفترا می مونه بی آب و دونه
یه روز از همین روزا از لب ایوون می پره
از زمین از این قفس از لب زندون می پره
مثه ماهی به هم آغوشی دریا می رسه
مثه یه پرنده به وسعت فردا می رسه
منبع
دوتا دست آشنا دوتا نگاه مهربون
یه زمینی که دلش مونده رو دست آسمون
یه پرنده که پرش بوی پریدن نمی ده
یه کسی که زمونه جرات بالاشو چیده
دلش از تموم شاعرا مسافرا پره
دلش از شهر شما نگاهش از خدا پره
به هوای جنگل از پنجره بیرون می زنه
نمی دونه عمریه که اینجا عصر آهنه
یه روزائی برا ماهیا بی تابی میکنه
آسمون دودیه اینجا رو آبی می کنه
به گلا به باغچه ها رود خونه ها سر می کشه
با نگاهش واسه آسمون کبوتر می کشه
خودشو توو این شلوغی توو صدا گم میکنه
شعراشو بازیچه ئ حرفای مردم میکنه
حسابی دلش می گیره وقتی تنها می مونه
وقتی مثل کفترا می مونه بی آب و دونه
یه روز از همین روزا از لب ایوون می پره
از زمین از این قفس از لب زندون می پره
مثه ماهی به هم آغوشی دریا می رسه
مثه یه پرنده به وسعت فردا می رسه
منبع
